Mikel Arregi

 

SEKRETU EZKUTUEN...

 

Sekretu ezkutuen

pasio izengabeen

gorde-leku honetan

gozaldien algara

bihurtzen da ikara.

 

Ikara beldurtiak

hatzapar itsusiez

estrata zahar honetan

eskutik narama;

beldur ikaratia

dut betiko ama.

 

Argiak itzalita

ikusi beharra

pozik kantatuarren

egin behar negarra

hegan ezin ibili

izanik lurtarra.

 

Esperantza merkearen

zagiei darien

etorkizun tantoek

ezin dezakete

hondorik gabeko

itsaso hau bete.

 

Halabeharrezko zipriztin galduek

ezin manten

ene antsia mugagabetien errota.

Argi-izpi doi eta motelek

ezin piz

ene desio ezkutu guztien

ezkutuko ezkutapena,

ene begi lausotuen

betiko etsipena.

 

Denborak ozkatzen nau

gazte-irrifarra ahulduz

berez handiak diren

olatuaz handituz

zuhaitz berdea zena

bere haizkoraz soilduz,

arnasa erdi-itoak

eztarritik zintzilik

mihingain luzea kanpora

hondakinen mahaiko

ogi-apurrak bilduz,

berezko desioak,

gazte izatearen

azkeneko jarioak,

oroitzapen ilunen

laberinto beltzean

tantoka tantoka

ixuri eta galtzen

diren bitartean.