Juan Mari Lekuona

 

ENE ESKUA

 

E. Txillidaren litografiak gogoan.

 

Ene eskua

eskultura bat da mitoz betea,

kiromantziaren jakinduria bidea.

 

Ene eskua,

fetitxe xanpala

burilez marraztua.

Bizi beharraren historia apala

berea,

erretaula guziz irregularrean kontatua.

 

              Adierazgarria zait

              esku-zabalaren agiriko mezua:

              arraiez,

              ziriborro zaintsuez damait

              odolaren ozkek grabaturiko enigmea.

              Bertan sinboluz dagerkit

              ene lehenaren eta etorkizunaren

              orain-oraingo kartografia ezkutua.

 

              Osasunaren luze-laburra dakar,

              biziarena dioten zantzu bihurri sakona

              —batzuentzat txarra,

              besteentzat ona—.

              Buruaren eta bihotzaren lerroak

              berekin ditu,

              ene aldartearen hotz beroak.

 

              Izarrek utziriko

              diamantezko silua dirudi;

              gaudiaren altzotik datorkigun eragina,

              oroskopoen kinu sargariz

              urruneko mintzoa haragi egina.

 

Liburu batena bezain argia da

ene eskuko orrien jeroglifikoa:

ene birtutearen aberetasuna,

ene bizioaren aingerukeria.

Hain dira ezberdin

besteek nitaz uste dutena

eta ene eskuok dioena!

 

Ene espirituaren argazkia dut,

ene materiaren aurpegia.

 

Ona bezain txarra,

txarra bezain ona:

kategoria arruntagoetan

neurtzen du gizona.

 

Ez da hertzainen fitxa higatzailea,

ez da elizgizonen iritzia,

ez da jendeak nitaz dioena.

Esku hau

sakoneko klabe bat dut:

jaiotza, poza;

atsekabea, heriotza;

maitasuna,

lana,

osasuna...

 

Tapiz misteriotsu bat daiteke

hala beharraren hariek

—betiko «parka» larriek—

odol ziztaren jostorratzez

bordatua.

 

Ez du inork ezagutzen

ene gizatasunaren sakona.

Neroni ere ezezaguna zait

nigan dudana.

 

              Eta ene eskua

              gero eta zimurrago egin ahalean,

              garbiago dakusket

              neure bizitzaren misterioa:

              bakardadean,

              eta zergatik naizen,

              eta zeinentzat naizen

              jakin gabe,

              azkenean

              eskuok uraundituko zaizkidan

              tximu bilutsa.

              Diodan garbi:

              askoz gehiago

              eta hau hutsa.

 

Donostia, Urrila, 1975