Antton Aranburu

 

ENE ATARIAN

 

Ni naiz ni

eta hemen naiz

eta ni naiz Lur.

Euriaren freskotasunak busti

haizearen musuak ezti

gizonen oinek zapaldu lur bizia

lur hatsartua;

neke, izerdi eta oinaze ororen sehaska

nire anaiek ahoratzen duten egunoroko ogia

irrifar orlegi bat zeruko urdinari itsatsia.

 

Ni naiz ni

eta hemen naiz

eta ni naiz Ur.

Amets ororen itokin

itxaropen eta desio zaharren jario

aho-eztarri lehor eta zintzur urratuen intz

ur erori

euri

gizaldiz gizaldi bidean zehar

gure mendietatik behera

amildutako negar isila

izate bereizi baten oihu busti

eguneroko burruka baten oihartzun marmartia.

 

Ni naiz ni

eta hemen naiz

eta ni naiz Su.

Izotz-ondoko egunek sorturiko lore gorri

eguzkiaren poema

bihotzaren maitasun-kanta zaharra

amodio eta nahitasun ororen habi epel;

su

sukartua

su

kixkalia,

jainkoek ere ezin itzalia;

gero

bero baten

labe

guri-guria.

 

Ni naiz ni

eta hemen naiz

eta ni naiz Haize.

Jakintzaren zelaitik ihes eginiko ipuin hegalari

giza-arnasa baten aurresku dardarti

galdu ezinezko kontzientziaren xistu beti;

ezin harrapatutako aurpegia

ifarretik hegora

sortaldetik sartaldera

zabaltzen den egia;

haize

haizetsu

zuhaitz-hostoen irri eta oinaze

atzoko eta biharko denbora arrotzen orraze.