Xabier Lete

 

NEGU HOTZ BATEAN

 

Negu hotz batean

[negu tropikal kiskalgarrian]

haragiak urratzen zituen haizea nagusi,

ibaiari so nengoen

eta bele zaharrek kua-kua

ez zuten isiltzerik nahi...

 

bezabiltzen tranbiak,

eta burdin erdoiltuen sinfonia

hozki erneagarrien gisan

ahosapaitik zehar,

odol irakinaren

pakete konjelatuak butigetan

eta vanpiro hortz-gabeak

dentisten egongeletan...

 

ondakiñak

erreusak

basura-zaku plastikatuak

txatarra huts puru-purua,

txokolate koloredun

begi poetizanteetan reflejatuz,

mintzairaren gonbito

epelaren antzeko...

 

ez zegoen atseden loretsu

solas lasaigarri

eta txolarte bigunik

lehen mailakotzaren arrak

esteak

zulatzen zizkigun bitartean...

 

Itsasoa bera azkenean

kakezkoa zen

eta molde arruntak

produkto prezintatuak

zekarzkigun edo,

mezu kontzentratuak

ladrillu kozkorrak brau-brau

eta berdura ondakiñak

muturretara...

 

Baudelaire bera

ipurditik hartzera

edo nik ahal dakit zer

nun eta nola,

buldozerrek lurra berdindu

xehetu eta zapaldu ondoren

fantasiarik zoragarrienezko

kardabera idorra loreturik...

 

halako batean elurra hasi zuen

negu tropikotsu kiskalgarrian

eta izadia maindire beltzez estaliz

bidegurutzean gurutzaturiko urratsak

gero eta urruntzenago

urruntzenago

urruntzenago zijoazen

azkenik hauts xehe-xehe baten

xiprixtiñak besterik

ez nabarmendu arte...