Eusebio Erkiaga

 

KANPAIAK ERE

 

BEHAR ditugu kanpaiak ere,

behar ditugu.

 

AURTZAROAN

eta gaztetxotan ere,

kanpantorre ondoan

durundi jario atsegiñez

egunen iragan-jokoan.

 

KANPAIAK aldatzeke du aho-mihi;

alaere, mintzo ta esangura,

doiñu ta oihartzuna,

maiz aldakor eta berri.

 

ANITZ esangurako baitira

joareen durundak,

noizko, nungo ta nolakoak diren;

zoli, azkar, arin...

astun, motel, illun;

batzuetan argibide,

iñoizka negar-eragiñen.

 

ZERTARAKO ta zergatik

oihu berezi?

Aho-mihi duten gauzak

direlakotz,

itzik gabeko mintzo bizi.

 

GAIÑERA

kanpaia

olerki

aiña da,

gurari

betea

doiñutan

emana.

 

GIZONAK

eskuaz

ukitzen

duena

ez baita

betiro

gauzetan

onena.

 

AI, Goethek entzun kanpae

Pazko-goizekoak!

Ele ederretan barrena xurga ta

ura zirrararen goxo,

sentimenaren muiñean!

 

ETA alaxen urteoro ailitz,

bake-soiñuzko goiz ura,

Jaun onari dakioño.

 

AIZEAREN egoetan

oihartzunak bide bihurri,

baiña beti aske,

txoriek baiño ere askeago,

albakoan, eguerdiko amabietan,

abemaritakoetan,

eta arimen kanpaietan.

 

GAUEZ ari kanpaiak, ordea,

izua du emaitz,

neke eta gaitz

aldarrika:

estura-itz, el-oihu,

kezka, ximiko ta

auzo-premiaren ulu.

 

IZUA urbil denean

kanpaia nahi guk lagun;

deusez bait gara,

zurtz eta alargun.

 

EGUNEZ entzun kanpaiak

zaizkigun atsegin,

neurrian emanak,

ebakia berdin;

alaxe odolak

bere igi-tintin

osasun denean.

Entzumenak atxikia,

ez eskuk ukia.

 

EZ baita

betiro

gauzetan

onena

gizonak

eskuaz

ukitzen

duena.

 

ETA kanpaia bera

uki badeza ere,

doiñu-durundia

ihesi doa,

animaren intziria

doan bezela,

ezin atzemana,

aizetan barrena.

 

ERRIMIÑEZ mozkortzen gaitu

joare jakiñen mintzairak,

iri aundira bizibehar onek

giro itogarrira erakarriok,

ta ala, urrun-miñez ero ditugu

begi ta belarriok.

 

KANPAIAK ere behar ditugu,

kanpaiak ere.

 

GAIÑERA

kanpaia

olerki

aiña da,

gurari

bizia

doiñutan

emana.

 

ZERUMIÑA sorrarazten duena,

olerki esan-eziñaren

muin eta kemena,

iñoizka elkarrizketaz

argi ezin ditekeena.

 

AI, Goetheren

kanpai xamurrak,

alaiak

Pazko-goizean!

Munduko bekaitzen ondagarri

odei txurien egalean.

 

GIZONEN mintzoak

—bai gezurti, ez zintzoak—

zitalagotzean,

zoin den eder

dilin-dalan leuna

gizonaren bake-gosean,

zuzen eta askatasunean!