A. Santi Onaindia

 

ERORI INTZAN

 

Erori intzan, azkenez,

tantai bezela noski...

Nundiko abots ixilek

joa erori ote?

 

         * * *

 

Arenegun

ilun-garaiez

euzkia beeratzean

mendi maldan nengoan ni,

ik maite induan

Artxandan ixtapeka.

 

Urrun zegoen euzkia,

Santurtze bezain urrun,

suzko bola betean

izugarriro eder;

eta beerantz zioan

ur-zilartegia

garrezko osin egiñik.

 

Sua zan lenbizi

gorri, diztirakor,

galbide uts dituzun

ezpain zabalen pareko.

 

Leiarrezko gandutik gero,

izar aitaren irria

eribera ipiñi naiean,

uztai beltza zan sortu.

 

Biak, luzez, burrukatu zuten;

erori zan euzkia

bits urtuzko ogean,

—loak artu aurra amaren altzoan

Euzkiak azken printzez

beltzari zizkion kiskali

inguruko ertzak osoro.

Ikusgarria ziñez!

 

Alere erori zan,

erori euzki gaixoa

nere begien aurrean:

elkar-iltze zakar ostean

suntsitu zitzaidan argia.

 

         * * *

 

Ala-ala, euskal arloan

kemen aundiz jardunik,

erori intzan i ere,

erori intzan betiko.

Itzali intzan, Aresti,

eguzki diztikor!

 

Aizeak ez dizu geiago

ille-galparra zirkinduko,

ezta euzkiak ire kopetari

berorik ezarriko.

 

Gandu beltzez betea orain

ixilik datza Derion

ire gorpu errimea,

apeta etoian jausia.

 

Ire izpiritua, ordea,

gain dabilkigu urduri

guztiontzat dalarik

ezten zirikalari.