IX
ORI, ORI...!

                UZKUDUN PAULINORI

    Agur, Uzkudun,

          burdin-eskudun

ukabilkari euskalduna,

          ukabil-joko

          ori artu orduko

euskerea ikasi dozuna!

    Ukabilketan

          zabiltzanetan

ukabilkari gogorra

          beti ei zara,

          ta izango al zara

berbaz euskaldun ziurra!

    Zeure ukabilla

          gurenda billa

dabillen leku danetan,

          zeure miña be

          ikusko al dabe

guztiak euskal-izketan!

    A! Zeure aurrean,

          zeu jo gurean,

dabillen arerioa

          bigundukozu,

          eiten botsazu

euskerazko agur beroa.

    Ta aurrera euskeraz,

          dakizun eraz,

gipuzkoarrez agian,

          jarraitu ezkero,

          eztau luzaro

jarraiko zeu jo gurean.

    Euskeraz baki,

          esangotsu aurki:

Neuk bere euskeraz bakit ba...

          Askon antzeko

          gogo txarreko

erdalzalea ezpada.

    Ta nok euskera

          obeto eitera

jokoa dala uste izanik,

          ez zaituz joko;

          ba otuko jako

itz ein bear daula, jo barik.

    Ta irabazteko

          berbaz asiko

ukabilketa jokoa

          bada-ezpadako

          bi mosuetako

emotea dozu naikoa.

    Ala, alajaiña!

          Neugaz ez baiña,

jokotxu ori ikustearren,

          artuko neuke

          edozein neke,

al izanik. Bai, pozarren.

    Ta ezpaki euskeraz,

          zeuk gipuzkeraz

egiteaz, beste bagarik,

          imingo dozu

          nortzat naukozu?

esaten oso arriturik.

    Aiztuko jako

          zeugaz ze joko

asita daukon aurrean,

          ta asiko jatzu

          mosuka, mosu

etakoak emon bearrean.

    Ta zeuk orduan,

          zeure moduan,

esangotsazu: «Neu nausi!

          Ta ik ein bear doana

          dok neure esana.

Ia, euskeraz ikasi!»