HAMABORTZ-GARREN KAPITULUA

Zerua

        191 Ifernuaz mintzatu ondoan, ordu da, pentsamendu gozoagoez deskantsa detzagun gure arimak. Ilki gaitezen suzko leze ikharagarri horietarik, zointan ez baitire entzuten, hortz karraska, madarizione eta errabiazko oihurik baizen. Ager dadiela gure begietarat, zeruko argi ezti eta kontsolagarria.

        Zeruaz mintzatzen hastearekin, behar dugu berehala, gure ahal eskasa aithortu. Jaun Doni Paulo altxatua izan zen, Jainkoaren nahiaz, hirur-garren zeruraino. Ikusi zuen zeruko zorionaren itzal bat bezala, eta etzakien zer erran hartaz. «Begiak ez du ikusi, zion, beharriak ez du entzun, gizonaren bihotzak ez du sentitu, zer daukan Jainkoak preparatua, hura maite dutenentzat». (Oculus non vidit, nec auris audivit, nec in cor hominis ascendit, quae praeparavit Deus iis qui diligunt illum. (I. Cor. II, 9).)

        Eta hargatik, arima khartsuen kontsolazionearentzat; ephelen sustatzeko; bekatuaz hilak direnetan, zeruaren gutizia phizteko, behar gare entseiatu, zeruko zorionaren asmu bat bederen emaitera.

        Zer da bada zeru hura, zoinaren itzala bera ez baitugu aurkitzen ahal, mundu huntako gauza eztienetan eta ederrenetan, Jaun Doni Paulok dionez?

        Zerua da leku bat, bizitze bat, zointan, denbora berean, ungi guziez gozatuko baikare (Status omnium bonorum aggregatione perfectus. (Boece).). Hobeki oraino hitz batez erraiteko, zerua da, Jainkoa den bezala ikusia, bere perfezione guziekin, eta maitatua amodio suharrenaz eta sainduenaz; gehiago oraino, Jainkoa den guzia gu baitan da zeruan (Ut sit Deus omnia in omnibus.). «Jainkoa da, dio Bossuetek, justuen argia, hekien jauntzi gloriosa; Jainkoa da, arimak bozatzen dituen bozkarioa; Jainkoa, hekien bizia; hekien eternitatea, bethi-ereko zoriona deskantsu osoan finkatzen duena».

        Hori bera da Abrahame bere zerbitzariari Jainkoak erran zioena: Ni izanen naiz zure sari handia (Ego... Merces tua magna nimis. (Gentes. XV, 1).).

        Lur huntan gareino, mirail batean edo bere itzalean bezala ikusten dugu Jainkoa; zeruan ikusiko dugu, bekoz-beko, den bezala, eta ezagutuko dugu, hartaz ezagutuak garen bezala (Videbimus eum sicuti est. (I Joan. III, 2).).

        192 Mundu huntan diren Jainkoaren obrak ikusirik, gizon egiazki argituak, espantituak izan dire. Huna zer zion Linne jakintsunak: «Jainkoaren urhatsen seinale zenbeit aurkitu ditut, kreazioneko obretan; den ttipienetan ere, iduriz ez deusak, zer botherea! Zer zuhurtzia!» Zer izanen da beraz, zer llilluramendua, zer, arima justuaren zoriona, Jainkoa ikusiko duenean, ez, munduan utzi dituen bere edertasunaren arrastuetan, bainan, bekoz-beko, den bezala, itzalik eta ilhunberik gabe (Tunc autem cognoscam, sicut et cognitus sum. (I Cor. XIII, 12).)! Jainko Biziaren arphegia ikustea, dio S. Agustinek, hori da zorion soberanoa; hori da Saindu guzien eta Aingeru guzien bozkarioa; bizitze eternaleko saria, gure gloria, akabantzarik gabeko gozoa; hitz batez, hori da Jainkoaren Parabisua.

        Jainkoa, den bezala ikusiz eta ezagutuz, maitatuko dugu, ezin erranezko amodio batez; ezen, nork ikus dezake on eta edertasun soberanoa, bere ahal guziez maitatu gabe? Gure bihotzak duen maitatzeko gutizia eta beharra, osoki sasiatua izanen da orduan. Deusek ez detzazke bethe mundu huntan, gure arimaren gutiziak. Jainkoaren edertasun eta ontasun soberanoarentzat egina den bihotza, ez daiteke kreatura flako eta erbailez sasiatua izan. Jainkoa da xoilki, gai dena, gure bihotzeko lezearen bethetzeko.

        Gure zoriona osoa izanen da beraz zeruan. Gure izpirituak ikusiko du egia itzalik ez duena, eta gure bihotzak maitatuko edertasun goibelik gabekoa! Bethi eta bethi, Jainkoa ikustea eta ezagutzea den bezala, maitatzea, zorion hori galtzeko beldurrik gabe, horra zerua!

        Arraina itsasoan, hegastina airean, arranoa iguzkiaren argian bezala, hala izanen gare Jainkoa baitan pulunpatuak. Jainkoa gu baitan, eta gu, hura baitan. Haren Bihotzeko aberastasunak gure bihotzetarat ixuriak: zer daiteke gehiago? Jaun Doni Paulo, hortaz orhoitzean, bozkarioz gainditua zen; S. Franses Xavier, zorion hortarik zerbeit sentitzearekin, oihuz zegoen Jainkoari: Aski, Jauna, aski!

        193 Gorphutza bera partalier izanen da, zorion garbi eta saindu hortan. Gizona arima eta gorphutz da; arima eta gorphutz izanen da zeruan, azken juiamendutik lekora. Ez da izanen gorphutz glorifikatuarentzat, ez minik, ez pairatzerik, ez haragiaren flakezetarik deus. Orai dugun gorphutz hau bera izanen da, bainan glorifikatua, izpiritu bat bezala bilhakatua; beztitua izanen da hura ere, bere moldean, Jainkoa ganik arima ganat jautsi den argiaz.

        Eta, zorion ezin erranezko horri bere gaindia emanen diona, hau izanen da: bethi-erekoa izanen baita, eta ez baitu izanen sekulan akabantzarik. «Eternitate guzian biziko dire justuak» (Justi autem in perpetuum vivent. (Sap. V, 16).). «Nik emaiten diotet bethi-ereko bizia, dugu irakurtzen Jaun Doni Joanesen Ebanjelioan» (Ego vitam aeternam do eis. (Joan. X, 28).); eta oraino bertze hitz hau: «Joanen dire gaxtoak bethi-ereko penetarat, eta justuak bizitze eternalerat» (Et ibunt hi in supplicium aeternum, justi autem in vitam aeternam. (Matth. XXV, 46).).

        Orhoit, oi! orhoit gaitezen, zerua dela gure egiazko egoitza, eta, zer nahi gostarik ere, harat behar garela heldu.

        194 Gure pentsu, gutizia, esperantza guziak dohazila zerurat. Ez gaitzala deusek ere errebela zeruko bidetik. Jarraik gaitezen Jesu-Kristori; gure Salbatzailea eta gure gidaria da. Sinhets detzagun fermuki, eta gure fedea deusez kordokatzera utzi gabe, Jesu-Kristoren erakaspen guziak. Sinhestea ez da aski; eman detzagun obretan.

        Horrela egiten badugu, Jainkoa bera izanen da gure saria zeruan; Jainkoa ikustea, ezagutzea, maitatzea; bethi eta bethi, menderen mende, akabantzarik gabe, Jainkoa gozatzea, zer zoriona!

        Izan dadiela gutarik bakotxarena! Halabiz!