HAMAR-GARREN KAPITULUA

Lehen gizona eta lehen emaztea — Adame eta Eba

        56 Jainkoak egin zuen lehen gizona, Adame, munduaren erregea zen. Kreatura guziak, bai iguzkia eta zeruetan argitzen duten izar distiantak, lur hunen gainean diren, bestia, landare, lore eta frutuak bezala, haren zerbitzuko eta haren atseginarentzat ziren. Lur huntako izaite guziak, bere oinetan aphalduak ikusten zituen, zerbitzari batzuek bere nausiaren aintzinean bezala.

        Jainkoaren obra, ordutik, ederra zen; palazio miragarri bat; errege bat, dohain berezienez dohatua, palazio hortan bere egoitza egiten zuena. Adamek, izpiritu bat, adimendu bat bazuen, Jainko bere Egile soberanoaren ezagutzeko, bihotz bat haren maitatzeko.

        Eta, horiek guzien gatik, Jainkoak ikusiz bere obra, aurkitu zuen ez zela oraino osoa eta perfeta, zerbeit eskas zuela. Eta erran zuen: «Ez da ongi, gizona bakarrik izan dadien; egin diozagun lagun bat bere idurikoa» (Non est bonum esse hominem solum: faciamus ei adjutorium simile sibi. (Gen. II, 18).).

        «Iehovah Jainko handiak egorri zion beraz Adameri lo pisu bat, eta lo hartan zagoelarik, kendu zion sahets hezur bat eta haren orde eman haragia.

        Eta Adameri hartu zuen sahets hezur hartarik, Jainkoak egin zuen emaztea: eta Adamen begien aintzinean eman zuen.

        Hunek erran zuen orduan: Horra non den hemen orai, ene hezurren hezurra, eta ene haragiaren haragia...» (Genes. II, 21-23.)

        «Hortakotz utziko ditu gizonak bere aita eta ama, estekatuko da bere esposari, eta bia izanen dire, gorphutz batean» (Ibid., 24.).

        Mirets eta preza dezagun, hemen, Jainkoaren zuhurtzia eta Probidentzia Ebaren edo emaztearen egiteko moldean. S. Thomasek erakusten daukun bezala, emaztea egina da molde osoki berezi batean. Jainkoak ez du emaztea ateratzen gizonaren burutik, zeren, Jainkoaren xedetan, ez baita emaztea izan behar, izpirituz, gizonaren buruzagia; ez du ere hartzen oinetan, ez baitu izan behar gizonaren esklaboa. Jainkoak hartzen du Eba gizonaren bihotzari hurbil, erakustera emaiteko, gizonak behar duela bere laguna maitatu, haren biziaren erdia edo zathi bat balitz bezala.

        Horra lehen gizona eta lehen emaztea, Adame eta Eba! Biak, Jainkoaren eskuetarik ateratuak; biak, garbi eta saindu. Adameren eta Ebaren batasun garbia! horra Jainkoak berak lurreko Parabisuan benedikatu zuen lehen ezkontza saindua.

        57 Nork erran, zer zaiteken, Jainkoak gure lehen burasoentzat egin zuen lurreko Parabisu hori, eta hango zoriona! Han, bethi, primadera ezti eta gozo bat; zerua bethi argi eta urdin; bestia hazkarrenak eta borthitzenak berak, gizonaren oinetan umilki aphalduak. Ez sofritzearen, eritasunen, heriotzearen beldurrik. Gizona ez zen hiltzeko egina. Jainkoak, dio Liburu Sainduak, egin zuen gizona, bizitzeko. Bekatu ez balu egin, ez zen sekulan hilen.

        Hargatik, inozentzia oso horren erdian, Adamek eta Ebak bazagokaten bere libertatea. Hekieri zohakon, Jainkoari leial egonez, zorion hori, beretzat, eta bere haur eta ondokoentzat begiratzea.

        Ez zioten Jainkoak debeku handirik egin. Errexa zen hekien obedientzia.

        Parabisuaren erdian, arbola bat eman zuen Jainkoak: Ongiaren eta gaizkiaren jakitatearen arbola. Zilhegi utzi zioten gure lehen burasoeri, bertze arboletako frutu guzietarik jatea. Hau xoilki zioten debekatu, erranez: «Begira zaizte frutu huntarik jatetik, ezen hortarik jaten du zuen egunean, hilen zarete». (In quocumque enim die comederis ex eo, morte morieris. (Genes. II, 17). Hitz hauk egiazki Adameri xoilki izan ziren lehenik erranak; orduan ez zen oraino Eba egina. Bainan, bai Eba, bai gu guziak Adameren baitan ginen ordutik. Manamendu eztia zen eta begiratzeko erreza. Ikusiko dugu segidako kapituluan, nola, Adamek eta Ebak obeditu zioten.