ZORTZI-GARREN KAPITULUA

Aingeru onak

        50 Jainkoaren kontra altxatuz bekatu egin zuten pondutik, Aingeru tzarrak ifernuko lezetan pulunpatuak izan ziren, eta dio Liburu Sainduak, ez zen gehiago lekurik izan hekientzat zeruan (Neque locus inventus est eorum amplius in coelo. (Apoc. XII, 8).).

        Bainan nonbre gabe ere izan ziren Aingeruak Jainkoari leial egonez, justizian eta saindutasunean iraun zutenak. Hek, Jainkoak bethikotz finkatu ditu bere amodioan; eman diote saritzat bethi-ereko zoriona.

        Zer hari dire Aingeru on eta saindu horiek? Ez da dudarik; kreatura guziek egin behar duten bezala, hekien lehen egitekoa, eta, erranen dut, ofizioa da, Jainkoaren laudatzea eta adoratzea, Apokalipzeko Liburuak dion bezala. «Saindua, Saindua, Saindua da Jainko Jaun osoki botheretsua, bethitik izan dena, orai dena, eta bethi izanen dena.» (Apoc. IV, 8) Horra zer duten, baratu gabe, errepikatzen.

        Hekien bertze ofizio bat da, Aingeruen izenak berak erraiten duen bezala, Jainkoaren mandatariak izaitea, mundu hunen gobernuan, eta bereziki, gizonen Salbamenduari behatzen zaizkoten gauzetan.

        Eta beraz, erresuma, leku zathi handi, hiri eta herri bakotxak badu bere Aingerua, hartaz Jainkoaren aintzinean, artha berezi bat hartzen duena. Apokalipzeko Liburuak erraiten dauku, Aingeruak bethi zerutik lurreat eta lurretik zerurat dabiltzala, Jainkoaren manuen gizonari ekhartzeko, eta manu hekien egiteko.

        Hainitz ederki mintzatu izan dire Elizako Aitak gauza horren gainean. Bainan sobera luze joan laiteke kapitulu hau hekien hitzak erran nahi banitu.

        Gauza kontsolagarriagoa, eta hurbildik unkitzen gaituena, hau da: gutarik bakotxak badu bere Aingerua, Jainkoaren manuz, gutaz artha duena (Angelis suis Deus mandavit de te, ut custodiant te in omnibus viis tuis. (Ps. XC, 11).). Nor ez da orroitzen, Ebanjelio Sainduko hitz hautaz, zoinetan, Jesu-Kristok bere Apostolueri erraiten baitzioten, ez zetzaztela bere baitan mezpreza haur ttipiak, ezen, zion «hoikien Aingeruak bethi ene Aitaren aintzinean eta presentzian dire» (Angeli eorum in coelis semper vident faciem Patris mei, qui in coelis est. (Math. XVIII, 10).).

        Elizako aitek finkatzen dute erakaspen hori. Origene, S. Basilio, S. Ambrosio, S. Agustin, eta bertze guziak gisa berean mintzo zaizkigu. Aipha detzagun xoilki S. Anselmo eta S. Jerome. Huna zer dion S. Anselmok: «Arima bakotxa, gorphutzean ezarria denean, Aingeru baten komendioan emana da.» (D. Ansel. Hom. 34. in Evang.)) Eta S. Jeromek: «Ohore handia da gure arimentzat, bakotxak baitu, lehen mementotik, Aingeru bat, haren gainean atzarria egoiteko egorria dena» (D. Hieron. Com. in Math. XVIII.).

        Gauza kontsolagatria! Zer amodioa Jainkoarena, gutarik bakotxari, zeruko bere gortheko Printze bat emaitea, gure zaintzaile eta begiratzaile! Jainkoaren manuz gutaz artha duten Aingeru horiek, deitzen ditugu Aingeru Begiraleak.

        51 Nola erran, zer laguntza emaiten daukuten gorphutzeko behar eta lanjeretan beretan? Nor da gutartean, noiz edo noiz, bere buruari galdegin ahal izan ez diona: nola bada holako hirrisku edo lanjeretarik begiratuak izan garen? Ikus detzagun bereziki, bere buruez oraino artha hartzen ahal ez duten haur ttipi, gaixo eta maite horiek: nork begiratzen ditu, asmatzen ahal ez dituzten hoinbertze errekontru tzarretarik? Ez dezagun bertzerik bilha, baizen Aingeru Begiralea, zoinari eman baitio Jainkoak gure zaintzeko kargua: Angelis suis Deus mandavit de te, ut custodiant te in omnibus viis tuis (Ps. XC, 11).

        Artha balinbadute gure gorphutzaren onaz, zenbat gehiago, gure arimaren salbamenduaz eta zorion eternalaz? Aingeru on eta tzarren artean, zeruan izan den gudua, ez da akabo ez akabaturen munduak iraunen dueño. Gure sahetsean ikusten duenean aingeru gaiztoa edo debrua, gure arimak iretsi nahiz, Aingeru Begiralea han da hura ere, gure argitzeko, hazkartzeko izpiritu tzarraren amarruen kontra. Gordetzen gaitu amultsuki bere hegalen pean, laguntzen Jainkoaren indarraz gure etsaiaren bentzutzen.

        Zenbat giristino tentazione handi batean aurkitzen zirelarik, menturaz lezearen hegian, bekaturat lerratzeko doidoiezko memento hartan, Jainkoaren graziaz eta indarraz, eskutik bezala atxikiak izan direnak; Aingeru Begiralea zen, zerutik jautsia hekien laguntzera. Zenbat aldiz entzuten dugun gure ariman boza ezti bat, zeruko haize ezti baten pare, bakean mintzo zaikuna ongiaz, bertuteaz eta zeruaz! Bertze aldi batzuetan, Jainkoaren ganik urruntzeko eta bekatuan erortzeko zorigaitza izan badugu, oihu samin eta garratz bat entzun izan dugu, gure arima atzarri duena, eta, bekatuaren ilhunbetarik deithu Jainkoaren amodiorat.

        Gure Aingeru ona zen: Aingeru Begiralea, debrua gure etsaiarekin, bethi guduan dena; soldadu bethi atzarria; gauaz eta egunaz gure zaintzaile eta, behar orduan, abisatzaile; adixkide jenerosa eta amodio handikoa, gure gaizki eta esker gabetasunek unhatzen ez dutena.

        Zer dire, gure aldetik, gure eginbideak, Aingeru Begiraleari buruz? S. Bernatek erakusten dauzkigu. Behar dugu Aingeruaren presentzia errespetatu; behar dugu maitatu; eta behar dugu haren baitan fidantzia izan (Reverentiam pro proesentiâ, devotionem pro benevolentiâ, fiduciam pro custodiâ. (D. Bern. Serm. XI et XII. in Ps. 90).).

        1ik Munduko handi guziak baino gorago da Aingerua, bete naturalezaz eta saindutasunaz.

        52 Ez dezagun beraz deus egin haren presentzian, munduan estimatzen eta errespetatzen dugun baten presentzian egin ez ginezakenik. «Orhoit zaizte, erraiten dauku S. Bernatek, zer errespetu eta modestiarekin behar zaizten egon Aingeruen aintzinean, hekien begien garbitasuna ez kolpatzeko. Non nahi izan gaitezen beraz, gauaz eta egunaz, argitan edo ilhunbetan, gure Aingerua han da, ikusten gaitu, errespeta dezagun » (In quovis diversorio, in quovis angulo, Angelo tuo reverentiam habe. (D. Bern. in Ps. XC).) .

        2ik Maita dezagun gure Aingeru Begiralea. Gure adixkidea da, adixkide hoberena eta segurena. Nahiz, bere naturalezaz, gutaz gorago den, amodioz bethea da guretzat.

        Gure biziaren lagun egiten da. Rafael Arkanjeluak, Tobias gaztea gidatu, lagundu eta lanjer guzietarik begiratu zuen bezala, igual, gure Aingeruak laguntzen, gidatzen eta argitzen gaitu. Urruntzen ditu gu ganik lanjer eta hirrisku tzarrak; gure sustengatzaile egiten da, gure lan eta gudu guzietan; gure beharren oihuak eta gure othoitzak eramaten ditu Jainkoaren tronuaren aintzinerat, eta handik, aldiz, ekartzen dauzkigu behar ditugun laguntzak eta graziak. Adixkide leial eta amultsu hori, nola ez dugu maitatuko?

        3ik Izan dezagun fidantzia gure Aingeru Begiralean, eta har dezagun arartekotzat Jainkoaren aintzinean. Botheretsuak badire debruak gaizkiarentzat, botheretsuagoak dire oraino Aingeruak ongiarentzat, zeren ez baita hekien naturaleza flakatua izan bekatuaz; Jainkoaren adixkide gelditu dire eta Jainkoaren amodioaren eta urrikalmenduaren mandatari. «Zerbeit pena handiz edo tentazione borthitzez bortxatuak zaretenean, dio S. Bernatek, galdegin zazue, zuen Aingeru Begiralearen laguntza» (D. Bern. in Ps. XC.) .

        Bainan gure Aingeruaren laguntza merezitzeko eta izaiteko, hastia dezagun bekatua, ihes egin dezagun bekatuari. Bekatua zikin bat, usteldura bat da, haren garbitasuna kolpatuz, gure ganik urruntaraz lezakena.