HEMEZORTZI-GARREN KAPITULUA

Jesus kurutzefikatua

        118 Zoin den adoragarria eta unkigarria, hemen kontsideratzera gohazin mixterioa!

        Jainko-Gizon bat kurutzean itzatua, kurutzearen gainean, erran nahi da, esklabo infamotzat atxikiak zirenen heriotzeaz hiltzen! Jainko-Gizon bat, guziez trufatua eta burlatua, odola, haren zain guzietarik, kurutzea behera lurreraino joaiten! Eta hoikien guzien buruan, bera azken hatsa emaiten, amodiozko eta barkamenduzko hitz hau erraiten duelarik: Ene Aita! barka diozozute, zeren ez dakiten, zer hari diren!

        Jesus hiltzearekin, Tenploko beloa urratu zen erdiz-erdi, gainetik eta behererat; lurra ikharatu zen; harrokak arraildu; hobiak ideki eta hil saindu batzuen gorphutzak phiztu. Bada, kurutzearen inguruan zagozin soldaduen aintzindariak, eta hekien soldaduak berak, gauza espantagarri horiek guziak ikustearekin, ikharetan eman ziren, erraiten zutelarik: «Egiazki hau Jainkoaren semea zen» (Vere filius Dei erat iste. (Matth. XXVII, 54).).

        Jesus hil da kurutzearen gainean! Hil da Berbo Inkarnatua, Jainko-Gizon egina, ez Jainko bezala, bainan Gizon bezala. Bainan sofrikario horiek guziak, heriotzeraino, baitezpada behar othe ziren munduaren salbamenduarentzat? Ez, mila aldiz, ez. Jainko-Gizon zenaz geroz Jesu-Kristo, haren othoitz, aphalze, obra guziek bazuten neurririk gabeko balio bat. Oihu bat gure fagoretan, bere Aitaren urrikalmenduari, eta aski izanen zen gizonen salbatzeko.

        Zertako beraz hoinbertze sofrikario? Zertako azote kolpeak, elhorrizko koroa buru fuinetan barna dohana, gorphutz guzia sarraskitan emana, kurutzeko heriotze ahalkagarria? Zertako horiek guziak? Ah! galdegin zazue Jesusen amodioari.

        Jesusen Bihotzean behar ditugu bilhatu haren sofrikarioen arrazoinak. Amodioak du hil-arazi. Enetzat, ene gatik eman du bere burua, dio Apostoluak (), enetzat nahi izan da eman bere etsaien eskuetan. Ez bagintu maite izan, maite gintuen bezala, ez zen hilen. Alferretan eta debalde, gizonen errabia eta indar guziek bat eginen zuten haren kontra; hitz bakar batez, nahi izan balu, guziak sunsitzen ahal zituen. Aski eman zuen ikustera, Olibetako baratzean, noiz eta ere, bere etsai guziak lurrerat aurtiki baitzituen hitz hautaz: Ni naiz, zuek bilhatzen duzuen Jesus Nazarethekoa.

        Beraz, nahi izan badu Jesusek sofritu, nahi izan badu hil, guri bere amodio handiaren erakusteko sofritu du, eta hil nahi izan da.

        Bainan, amodio izari gabeko hori irakutsiz, nahi zuen ere, ez da dudarik, gurea irabazi. Amodioa, amodioaz pagatzen da. Ez othe dugu, gurea, Jesusi emanen? Harrokak arrailtzen direnean, iguzkia ilhuntzen, Jesusen heriotzeaz dolhua hartu nahi balute bezala; gu hotz, gogor eta esker gabe egonen othe gare bada? Behar ginduke orduan, beldur izan, Jainkoaz madarikatuak garela, Jesusen heriotzea guretzat alfer egon litekenaz geroz, gure faltaz eta gure nahi eskasa delakotz.

        119 Nahi izan dauku ere Jesusek irakutsi zoin gauza izigarria den bekatua. Kurutzean da ikusten, egiazki, bekatuaren itsuskeria. Bai; iduri du, Jesusen gorphutz sakratua estaltzen duten mila zaurietarik, oihu handi bat ilkitzen dela, erraiten daukuna: Bekatorea! ez othe duk bada orai ikusiko zer den, hain arinki, hain errexki egiten dukan bekatu hori? Hire gatik, hire hutsak direlakotz nagok, ene Aitaren madarizionearen pean lehertua (Christus nos redemit de maledicto legis, factus pro nobis maledictum. (Ad Gal. III, 13).). Zer da beraz bekatua!

        Bainan, zer den ere gure arima! Zer den haren balioa Jainkoaren begietan, prezio hortaz erosia izaiteko!

        Lur huntako gauza ez deusetan hondatuak bizi gare, eta ez dakigu arimaren balioa prezatzen. Bainan, zer argia heldu zaikun kurutzearen gainetik! Oi, ene arima! altxa zaite mundu huntako gauza, iduriz baliosenak direnak baino gorago; igan zaite Kalbariorat; kontsidera zazu Jainkoaren Semea, ikus haren odola kurutzea behera jautsiz, Kalbarioko lurra gorritzen: horra, horra zenbat balio duzun (Erige te anima... tanti vales. (D. Aug. in Ps. 102, n.o 6).). Gu erosteko, gu beretzeko, ez du Jainko-Gizon batek uste izan sobera egin, bere burua hartaraino sakrifikatuz.

        Orhoit gaitezen beraz, ez garela gure buruen nausiak. Bi aldiz Jainkoarenak gare: hartaz kreatuak eta eginak, hartaz ere erosiak (Non estis vestri. (S. Paul Y, ad Corinth. VI, 19).). Prezio handi bat pagatuak izan gare (Pretio empti estis. (S. Paul Y, ad Cor. VII, 23).).

        Beraz, Jesu-Kristoren gauzak, haren zerbitzariak gare, bere odolaz erosi gaituenaz geroztik. Bainan Jesu-Kristoren zerbitzari izaitea ez da dorphe, eta ez da aphaltzea; errege izaitea da, partalier zeruko haren primantzan .

        120 Bertze erakaspen bat oraino badakarkate Jesu-Kristoren kurutzeak eta heriotzeak, eta hau da: pairatzean, penen jasaitean, bere buruaren bentzutzean direla, bertutea eta zeruko bidea.

        Ez dugu ahantzi behar Adameren bekatuaz geroz, ez garela hastapenetik Jainkoak eman gintuen estatu berean aurkitzen. Adameren bekatuarekin, sarthu dire gure arrazan, arimako eta gorphutzeko gaitz guziak; izpirituko ilhunbeak, pasionen gudu trixteak, eta askotan, ahalkagarriak, horra arimarentzat; gorphutzarentzat aldiz, lan dorphe eta nekatua, pobrezia bere segidekin, eritasunak, sofrikarioak eta guzien gainetik, heriotzea.

        Lurreko parabisuan, inozentzian, Jainkoaren amodioan, bihotzeko bake osoan, behar ginduen bilhatu eta ardietsi bethiereko zoriona. Bekatuaz geroz, guduan, gerlan eta penetan behar dugu nekerekin merezitu eta irabazi: Violenti rapiunt illud. Jesusen amodioaren seinale handienetarik bat izan da, berak nahi izan baidauku lehenik, bidea erakutsi, kurutze dorphea garraiatuz eta haren gainean hilez.

        Gure naturaleza herbailak erraiten badauku, guti onhesten duela Jesu-Kristoren hitz hau: «Norbeit nahi bada niri jarraiki, ukho egin dezala bere buruari, har dezala bere kurutzea, eta niri segi dadiela» (Si quis vult post me venire, abneget semetipsum et tollat crucem suam, et sequatur me. (S. Matth. XVI, 24). ) ez othe da, hitz garratz hori erraiten daukuna bera, bere kurutzearekin, bera gure aintzinean eta gure gidari ibili izan nahi dena?

        121 Sofritu gabe, ez daiteke bertuterik, ez daiteke merezimendurik. Errex zena, Adamek bekatu egin aintzinean, orai dorphe bilhakatu zaiku. Gure jaidurak bekaturako itzuliak dire. Hekien kontra bortxatu behar gare, urean, gaiaren kontra igeriz dohan gizon batek bezala.

        Eta bertzalde, osoki alferrak litezke gure entseiu eta harat hunatak, sofrikarioari ihes egin nahi bagindu ere; nahi edo ez, behar dugu, eta beharko dugu bethi sofritu. Gure biziaren legea sofritzea eta guduan izaitea da (Militia est vita hominis super terram. (Job. VII, 1).). Bizitzeko ditugun beharrek; gorphutzeko errenkura eta eritasunek; bihotzeko nahi gabeek; familietako desgraziek; adixkideen traidorekeriek; etsaien asperkundeek; hitz batez, mila eta mila gaitzek hersten eta inguratzen gaituzte, burdinazko presondegi batek bezala. Ez dugu zer egin, presondegi hortarik ilkitzeko. Alferretan gure indarrak higa gintzazke.

        Zer egin beraz? Bihotz handi eta kuraiaz bethe batekin, itzul begiak Kalbarioko bitima handia ganat; ahuspez eman kurutzearen oinetan; ikus, Jesus gure Nausiak eta gidariak sofritu nahi izan duela, zeruko erresuman sarthu baino lehen.

        Horrela eginez, eta bereziki Jesusen urratseri jarraikiz, ez bada amodioz, bederen pazientziarekin, bozkario eta fidantzia handirekin orhoituko gare Apostoluaren hitz huntaz: Si compatimur et conglorificabimur: Sofritzen badugu harekin, harekin ere izanen gare glorian.