HAMEKA-GARREN KAPITULUA

Jesusen erakaspena (segida)

        92 Erakustaile soberano eta Jainkozko agertzen zaiku Jesu-Kristo, Jainkoari, gure arimari, bethi-ereko biziari dohazkoten gauzen gainean. Bainan zoin ongi ere erakusten daukun Jainkoaren, gure lagunaren eta bertutearen amodioa!

        Gure arima ez da xoilki izpiritu eta adimendu bat egiaren ezagutzeko gai dena; bihotz bat da ere, maitatzeko egina.

        Bada, Jesusek egiaren argiak gure izpirituari emaiten dituen bezala, gure bihotzari adiarazten dio zer behar duen maitatu eta zer legeri jarraiki.

        Eta lehenik, galdegiten dio gizonari, ordu artino, paganoek bereziki asmatu ere ez zuten gauza, ukho egin dezan bere buruari. Hitz espantagarria! Bainan beha dezagun hurbildik. Zer zen gizonen zauri eta eritasun handia, Jesu-Kristo gure sendatzera ethorri zenean? Bere buruaren amodio sobraniozkoa eta errebelatua. Gizonak ez zituen egiazki maite ez Jainkoa, ez bere laguna, bainan xoilki bere burua. Urgulua, bizi huntako atseginak, jaidura tzar eta gaxto guzien sasiatzea, horra zer ziren haren biziaren gidariak.

        Bertzelakoa da Jesusen erakaspena, eta ageri da hortarik ez dela mundu huntakoa.

        Entzun dezagun, bere bizi publikoa hastean mendi sainduaren gainean egin zuen predikua. Ez zuten behin ere holakorik gizonek entzun.

        «Dohatsuak, dio izpirituz pobre direnak, zeren hekientzat baita zeruko erresuma. (S. Matth. V, 3.)

        Dohatsuak ezti direnak, zeren lurra beretuko baitute.

        Dohatsuak nigarretan direnak, zeren kontsolatuak izanen baitire.

        Dohatsuak, justiziaren eta zuzentasunaren gosea eta egarria dutenak, zeren hekien gosea eta egarria aphazegatuak izanen baitire.

        Dohatsuak urrikalmendutsuak, zeren berek urrikalmendu ardietsiko baitute.

        Dohatsuak bihotzez garbi direnak; zeren Jainkoa ikusiko baitute.

        Dohatsuak, bakea maite dutenak, zeren Jainkoaren haurrak deituak izanen baitire.

        Dohatsuak, justizia gatik persekuzionea pairatzen dutenak, zeren hekientzat baita zeruko erresuma.»

        93 Zer erakaspen halto, saindu eta garbia! Izan othe daiteke ederragorik? Urgulua, atsegina, munduaren amodioa nausi ziren denboran, Jesusek erakusten du pobreziaren eta aphaltasunaren amodioa; mendekatu nahi dutenari, erraiten diote: Izan zaizte urrikalmendutsu; lohieri eta atsegin tzarrak bilhatzen dituzteneri: Izan bihotzez garbi, Jainkoa zeruan ikusteko.

        Prediku miragarri hortan, mundu huntako gauzetarik gizonaren bihotza urrundu ondoan, emaiten dio Jesusek Jainkozko hazkurri bat. Zer nahi den, eta Jesus Jainko-Gizonak badaki, gure bihotzak hazkurri bat nahi du eta bilhatzen du. Horra zertako, amodiozko Jainko bat zelakotz, gure bihotzen beharrak ongi ezagutzen zituena, Jesusen lehen manamendua amodiozko manamendu bat izanen den: «Maitatuko duzue zuen Jainko Jauna, zuen bihotz guziaz, arima guziaz, izpiritu guziaz eta indar guziez» (Matth. XXII, 37.).

        Eta manamendu ezti horren finkatzeko, erakusten dauku Jesusek, bere Apostolueri erakutsi zioten othoitzean, Jainkoa ez dela xoilki: Erregea, Nausia, Jauna, armaden Jainkoa, bainan dela guzien gainetik: Gure AITA!... PATER NOSTER!...

        Huna Jesusen amodiozko bi-garren manamendua: «Maitatuko duzu zure laguna, zure burua bezala» (Matth. XXII, 39.). Zer errespetua gure lagunarentzat, Jesusen bertze hitz hautan: «Ez zatzuela bertzeak juia, eta ez zarete juiatuak izanen; ez zatzuela kondena eta ez zarete kondenatuak izanen». Huna gehiago dena: «Barkha zazue bertzeri eta barkhatua izanen zaitzue; nola pisatuko baititutzue bertzeak, eta hala hala, pisatuak izanen zarete» (Luc. VI, 37-38.) .

        94 Ardura eta arthoski manatzen du beharretan direnen soleitzea: «Eman zazue eta zueri ere emana izanen zaitzue: Date et dabitur vobis» (Luc. VI, 38.). Zoin ederra oraino bertze hitz hau, eta zenbat, karitatezko obrak ohoratzen dituen: «Nork ere baso bat ur hotz emanen baitu beharretan direneri, ez du bere saria galduko».

        Amodiozko erakaspen hori guzia emana da laburzki Jesusen hitz hautan: «Jainkoa, dio Jesusek, zeruko zuen Aita da, eta zuek guziak, elgarren anaiak» (Matth. XXIII, 8.). Hitz hori bezik ez balu ere erran, behar ginduke belhauniko eman, Jesusen oinen arrastueri musu emaiteko. Ez da sekulan gizon bat horrela mintzatu izan. Manamendu eta lege guzia hitz horietan da: Jainkoa gure Aita; horra zertako behar dugun harentzat izan, haur egiazkoen amodio bero bat; gu guziak elgarren anaiak eta Jainko Aita beraren haurrak; hortik elgarrentzat izan behar dugun amodioa.

        Ez gare gauza premiatsuenez baizik mintzatu. Erran dugu aski hargatik, guzieri agerian emaiteko, Jesusen erakaspena gizonen erakaspenez goragokoa dela. Nihork, Filosofoen eta jakintsunen artean, ez du holakorik asmatu ere ahal izan.

        Jesusen erakaspena ez da lurrekoa; zerukoa da. Jesus Jainko dela frogatzen du.