HAMAR-GARREN KAPITULUA

Bekatuen barkamendua

        173 Gizona erorkor eta bekatoros da.

        Gutarik bakotxak erran behar du Dabid Erregeak zioena: «Ecce enim in iniquitatibus conceptus sum». Huna non bekatuan kontzebitua izan naizen. Eta oraino, Errege Profeta berarekin: Miserere mei Deus, secundum magnam misericordiam tuam: Urrikal zakizkit, Jauna, zure urrikalmendu handiaren arabera.

        Bekatuan kontzebituak izan gare guziak, salbo Andre dena Maria, Jainko-Gizonaren Ama Saindua. Bainan geroztik, gutarik gehienetan, adimendua ethorri zaikun ondoan, zenbat bertze bekatu, gure flakezaz eta gure nahiz eginak! Badakigu, bekatuak gizona Jainkoaren ganik urruntzen, eta haren etsai egiten duela. Ezen, bekatua Jainkoaren kontrako errebolta bat da.

        Bainan gogor eta hasarre egonen othe da Jainkoa, urrikitan sartzen den bekatorearentzat? Ez othe da harentzat izanen barkamendurik, eta Jainkoarekin baketzerik?

        Bai; Jainkoa ona da eta urrikalmenduz bethea: Misericors et miserator Dominus. Eta bekatore penitentzia egiten duteneri, barkamendua merezitu diote Jesu-Kristok bere heriotzeaz. Kurutzearen gainerat igan baino lehen, zoin eztiki, gure gogoak eta bihotzak preparatzen dituen! Zoin ungi, Ebanjelio Sainduan agertzen zaikun, amodioz eta urrikalmenduz bethea den Salbatzaile bat bezala! Horra Samaritanoa! horra Maria Madalena; horra bekatu itsusian aurkitua izan den emazte ahalkatu eta umiliatua: barkatuak, eta bere bekatuetarik garbituak altxatzen dire haren oinetarik.

        Jainkoaren Semea gizon egin aintzinean, ez da nihor izan bekatuen barkatzeko botherea beretu nahi izan duenik. Hori da gauza bat Jainkoak xoilki egin dezakena. S. Agustinek erraiten du, inpio batetarik justu bat egitea, gauza miragarriagoa dela, ezen ez, zerua eta lurra ez deusetarik ilkiaraztea.

        Mundu huntan zelarik, bekatuak barkatzen zituenean Jesu-Kristok, Jainkozko eta osoki Jainkozko obra bat egiten zuen.

        Bainan, ez zen Jesus bethi lurraren gainean egotekoa, eta zerurat igan baino lehen, nahi izan du Elizan utzi bekatuen barkatzeko botherea.

        Huna zer erran zion Jaun Doni Petriri: «Emanen dauzkitzut zeruko gakoak... Lurrean barkatzen ditutzun guziak, zeruan ere barkatuak izanen dire» (Et tibi dabo claves regni coelorum. Et quodcumque ligaveris super terram erit ligatum et in coelis, et quodcumque solveris super terram erit solutum et in coelis. (Matth. XVI, 19).). Eta zerurat igan aintzinean, erran zioten oraino bere Apostolu guzieri, elgarrekin bilduak zirelarik: «Nik egortzen zaituztet, ene Aitak ni egorri nauen bezala; errezibi zazue Izpiritu Saindua; bekatuak barkatuak izanen dire, nori eta ere zuek barkatuko baititutzue, eta ez dire barkatuak izanen, nori eta ere ez baititutzue barkatuko» (Quorum remiseritis peccata, remittuntur eis; et quorum retinueritis, retenta sunt. (Joan. XX, 23).).

        174 Erraiten baliote bezala: «Ni, ezarria izan naiz ene Aitaz, gizon guzien juie soberano; bada, nik egortzen zaituztet munduaren salbatzera eta juiatzera, ene Aitak ni egorri nauen bezala; ene Aitak eman dautan botherea, eta Jainko bezala ene baitarik dudana, emaiten dautzuet; ene urrikalmenduaren minixtroak egiten zaituztet; barka zatzue bekatuak: barkatuak izanen dire, zuek barkatzen ditutzueneri.

        Bothere handia eta mirestekoa! Ez, gizon batzuen urguluarentzat emana, jakin dezagun ungi, bainan bekatore guzien onarentzat. Jainkoaren amodioaren eta urrikalmenduaren obra da. Eta ez da hemen izari, ez neurririk. Bekatu guziak, nahi bezin handiak, barkatuak izan ditezke. Jesusen hitzak, ez du nihor ez deus, kanpo uzten: «Bekatuak barkatuak izanen dire, zuek barkatzen ditutzueneri».

        Elizari utzi dio beraz Jesu-Kristok bekatuen barkatzeko botherea. Bainan, guk gure aldetik, ez othe dugu deus egiteko, nahi badugu barkamendua izan?

        Egia da Jainkoa barkatzera ekharria dela. Bainan ere, bihotzeko asko disposizione galdegiten ditu; guzien gainetik, bekatuaren herra, eta hartarik urruntzeko xede zina.

        Bihotzak egin du bekatu; bihotza urrundu da Jainkoa ganik, kreaturari estekatzeko. Barkamenduaren izaiteko, bihotzak behar du beraz, kreaturen ganik urrunduz, berritz Jainkoa ganat itzuli. Bekatuaren herra, eta bekatuarentzateko urruntasun hori gabe ez daiteke izan barkamendurik.

        Gauza hori agerian da. Nahi bezin ona eman dezagun eta izan dadien Jainkoa, ez dezake barkamendua eman eta bere adixkidantza bihur, bekatuan, eta beraz, debruaren zerbitzari egon nahi denari. Hori da ez daiteken gauza bat. Ez detzazke nihork bi nausi zerbitza, eta bereziki Jainkoa eta debrua: Nemo potest duobus dominis servire. Ona eta urrikalmendutsua da Jainkoa, bainan ere, zuzena eta justua. Haren amodioa berritz kobratu nahi duten bekatoreeri, galdegiten du bekatuaren herra. Justu eta zuzen da.

        175 Bainan, zoin da, bekatuen barkamenduarentzat, Jesu-Kristok establitu duen moldea? Hura da penitentziako sakramendua.

        Sakramendu horren minixtroak izan dire lehenik Apostoluak, eta hekien ondotik, Aphezak. Hekieri errana izan zaiote: Bekatuak barkatuak izanen dire, zuek barkatu ditutzueneri, eta ez, barkatu ez ditutzueneri. Gauza hau finkatzen dute S. Anbrosiok eta S. Krisostomok erraiten dutenean, Aphezak direla bekatuen barkatzeko botherea dutenak.

        Sartu gabe hemen xehetasun handietan (Gure xedea da, bertze liburu bat egitea geroxago sakramenduez.) erran dezagun, Penitentziako sakramenduaren baitezpadako kondizione bat dela, bere bekatuen kofesioa edo aithorra. Jesu-Kristoren hitza dudan ezin emanezkoa da: «Errezibi zazue Izpiritu Saindua; bekatuak barkatuak izanen dire, zuek barkatzen ditutzueneri, eta ez dire barkatuak izanen zuek barkatzen ez ditutzueneri» (Joan. XX, 23.) .

        Ageri da hitz horietarik, bai Apostoluak, bai hekien ondoko Aphezak, arimen juie Jesu-Kristok egin dituela. Bada, behar du jakin juie batek, nork duen barkamendua merezi, eta nork ez. Behar du jakin zeren gainean behar duen ekharri bere juiamendua. Hortarik ageri da, behar duela bekatoreak bere bihotza aphezari ideki, eta bere bekatuaren aithorra egin. Hori gabe, itsua laiteke aphezaren juiamendua. Ez duke hori nahi izan Jesu-Kristok. Eta horra zertako, Penitentziako sakramenduan, Aphezak juie eta bekatuen barkatzaile egiten dituelarik, galdegiten duen bekatoreeri bere bekatuen aithorra.

        Kapitulu hunen hitz guzietarik ageri zaiku, ez duela Jainkoak bekatorea barkamenduaren esperantza gabe utzi. Urrikalmendutsua da Jainkoa, eta bekatore handiena bera nahi du salbatu.

        Bekatoreak, zohazte beraz haren ganat; eta non aurkituko duzue segurki? Penitentziako sakramenduan; kofesio on eta laño batean.