BI-GARREN KAPITULUA

Elizaz. — Mundua konbertitua Jesusen Erlijionerat

        146 Zerurat igan zenean, eta bere Apostoluen begietarik hedoi batean itzali zenean, ez zituen Jesu-Kristok mundua eta gizona Adamen bekatuak egin zioten zortearen etsimenduan utzi.

        Lurrerat ethorri izan zen gure salbatzeko. Hil zen kurutzearen gainean, eta horrela gaindizki satifatu zuen bere Aitaren justiziari. Bainan ez da aski; mundu berri bat, mundu saindu bat egin nahi izan du, Adameren bekatuak pozoindatu izan zuen munduaren orde. Ekharri du lurrerat Jainkozko erakaspen bat, Lege zaharreko erakaspena baino ederragoa eta garbiagoa eta bereziki amultsuagoa. Establitu izan ditu Sakramenduak, bekatutik arimen garbitzeko, eta arimak gero eta gehiago saindutzeko.

        Egin zuen beraz arimen zozietate edo biltzarre bat, haren erakaspena bethi atxikiko zuena, eta zointan emanen baitzituen saindutasunerat heltzeko argi eta laguntza segurak.

        Hori deitzen dugu Jesu-Kristoren Eliza; haren Jainkozko obra lurraren gainean segitzen duena, eta, munduaren akabantzaraino segituren duena.

        Eliza hortaz behar gare mintzatu.

        147 Zer da Eliza? Huna zer dioen Belarmine Kardinale eta Theologale handiak: Eliza da, mundu huntan bizi diren gizonen zozietatea, bilkura edo biltzarrea, juntatuak elgarrekin fede beraren sinhesteaz eta sakramendu beren partaliertasunaz, bere artzain zuzeneri, eta bereziki, lurraren gainean Jesu-Kristoren Bikario eta orde den Aita Sainduaren gobernuari sumetituak.

        Hitz bertsutan erraiten dauku, haurtasunetik ikasi dugun Baionako gure katiximak: «Eliza da fede dunen bilkuia, haren buruzagi diren Aita Sainduaz eta Aphezpikuez gobernatua».

        Erran dezagun berriz ere, jadan erran duguna. Ez du Jainkoak sekulan gizona, bere ilhunbeetan utzi. Izan da denbora guzietan, Jainkoaren baitako fede egiazkoa eta sinhestea zuten arimen bilkuia, gure gorphutzeko begiez ezin ikusizkoa menturaz, bainan Jainkoak ikusten zuena. Bazen Patriarken denboran, eta oraino hobeki eta argi handiagoekin, Moisen legean.

        Bainan zer ikustate ederra orai! Nola Jesu-Kristoren obra argi osoan agertzen zaikun! Norat nahi itzul detzagun begiak, bazter guzietan Eliza katolikoa ikusten dugu bere berrehun miliun fidelekin; denek sinheste bera; denek sakramendu berak errezebitzen; guziak juntatuak bere Aphezpikuen medioz, guzien buruzagi den Aita Saindu berari.

        Bada hor egiazki gauza bat, Erlijione gabekoen beren begietarat dohana.

        Bainan erranen dautet menturaz: Bai, ikusten dugu gauza hori; ezin ukhatuzkoa da. Nola ordean froga, sinheste bera, sakramendu berak, buruzagi bera dituzten gizon hoikien bilkura, Jesu-Kristoren obra, Jainkozko obra bat dela?

        Ikus dezagun gauza hori, izpiritu laño eta bihotz zuzen batekin.

        Jesu-Kristok erran zioten bere Apostolueri: Zohazte eta mundu guzian predika zazue ene Ebanjelioa. Ebanjelioa predikatzen hasi ziren Apostoluak, Izpiritu Saindua Mendekoste egunean hekien arimetarat jautsi zen bezin laster.

        Jerusalemeko hirian predikatu ondoan, aintzinat segitzen dute Jesusek eman bidea. Munduaren zathi bat hartzen du bakotxak beretzat; guziek hargatik Jaun Doni Petri Eliza guziaren buruzagitzat ezagutzen dutelarik, Jesusen manuaren arabera.

        148 Bazter guzietan eta jendeki suerte guzieri predikatzen dute, Jesus gaixtagin bat bezala bere etsaiez hartua izan dela, heriotzerat kondenatua, kurutze baten gainean itzatua; eta hiri handietan basa herrietan bezala, oihu hau adiarazten dute: Jesus kurutzearen gainean hil izan den hori, zuen eta gure Jainkoa da. Hura baitan sinhesten eta haren bathaioa hartzen duena, salbatua izanen da; bertzeak kondenatuak izanen dire.

        Eta, gauza espantagarria! Arrantzaile ez deus batzuen erranaren gainean, mila eta milaka dire, gizon argituenen beren artean, Jesusen Ebanjelioan sinhesten dutenak eta haren bathaioa errezibitzen.

        Osteka, bai Juduek bai Paganoek Jesusen legea besarkatzen dute. Nola eman, Jainkoaz kanpo, gauza horren arrazoina?

        Ah! izan baziren Apostoluak gizon aberats, jakintsun eta argitu batzuek; izan balituzte bere eskuetan, munduak maite eta errexki onhesten dituen indarra eta botherea! Orduan bai... konprenitzen dut bere predikuez zerbeit ardiets zezaketela. Bainan badakigu; Apostoluak arrantzaile pobre eta erromes batzuek dire; ez dute ez jakitaterik, ez aberastasunik, deus, hitz batez, munduak gora dagozkan gauzetarik. Eta hargatik mundua konbertitzen dute. Nola daiteke gauza hori, baizen Jainkoaren indarraz?

        Bainan, menturaz, Apostoluen erakaspenak gizonen flakeza eta jaidura tzarrak ferekatzen eta onhartzen baititu? Oi! zoin urrun garen hortarik!

        Lohikerian, gorphutzeko atsegin tzar guzietan pulunpatuak bizi diren gizoneri, Apostoluek erraiten diote: Izan zaizte garbi; pratika zazue kastitatea; gerla egizue haragiaren jaidura aphal eta ahalgegarrieri. Bentzu zazue zuen burua: ezen Nausiak erran du: nork ere nahi baitu ene segidan ethorri, har dezala eta garraia bere kurutzea eta niri jarraik dadiela.

        Bere zoriona lur hunen gainean bilhatzen duteneri erraiten diote: bizi hau iragankorra da; zer dire mundu huntako on eta atsegin guziak? Osto baten eta itzal baten pare; deus ere. Gure egiazko onak bethi-ereko bizian dire. Bainan, zeruko biziaren ardiesteko behar da bere burua garaitu, bere buruari bortxa egin (Regnum coelorum vim patitur, et violenti rapiunt illud. (Matth. XI, 12).).

        149 Eta, gizonen jaidura tzar guziak errotik gaitzesten dituen erakaspen gogor eta garratz hori onhesten du munduak. Naturalezaren kontra da, bortxa egiten dio, ez da dudarik; eta halarik ere, ezin kondatuzkoak dire, hari jarraikitzeko, munduko on guzieri ukho egiten diotenak.

        Hainitzek bere izaite guziak baltsan emaiten dituzte, bere anaia pobreen fagoretan; bertze hainitzek mundu huntako atsegin guziak ezagutu ondoan, bere gorphutza sofrikario eta penitentzia gogorreneri kondenatzen dute.

        Zer? Erranen othe dautazue, munduko abantail guziez gabetuak ziren hamabi arrantzaile erromesek bere indar xoilez gauza hori egin ahal izan dutela? Hori laiteke gizonaren naturaleza guti ezagutzea.

        Apostoluen erakaspenaren kontra ziren, gizonaren jaidura guziak eta ere jainko faltsoen erlijionea, hain errexa zena naturalezarentzat: erran dugu, liburu hunen hastean, krima itsusienak onhesten eta jainkoztatzen bezala zituela. Apostoluen erakaspenaren kontra ere, Erromako Enperadore eta aintzindariak, hitz batez, indarra eta botherea bere eskuetan zituzten guziak. Hargatik, heriotze ahalgegarri batez kurutzearen gainean hil izan den Jesusen izena predikatuz, garaitia eraman dute Apostoluek. Giristinoak hiltzen dire bere fedea eta sinhestea sustengatzea gatik; ibaika hekien odola ixuria da; bainan hekien odoletik sortzen dire giristino berriak: Sanguis martyrum, semen Christianorum.

        Ez; ez da hori gizonek egin dezaketen gauza bat, eta Jainkoaren eskua hemen da.

        Erran dezagun S. Agustinekin: Edo mundua konbertitu izan da Jesu-Kristoren eta Apostoluen mirakuiluez, eta beraz, Eliza Jainkozkoa da.

        Edo mundua konbertitu izan da mirakuilurik gabe, eta hori laiteke mirakuilu guzietan handiena.