HEMERETZI-GARREN KAPITULUA

Maria Kurutzearen oinetan. Eba Berria, lehen Ebaren hutsa erreparatzen duena

        122 Jesusen pasioneaz, kurutzeaz eta heriotzeaz mintzatzean, nola ahantz dezakegu Maria, haren Ama Saindua? Maria hain hertxiki Jesusen pasionearekin bat egin duena, hain hertxiki ere eta handizki partalier izan dena Jesusekin, munduaren salbamenduzko obra miresgarrian.

        Lehen gizonak eta lehen emazteak, izan zituzten bakotxak bere hobenak gizonaren galtzean. Jainkoaren xedetan sartzen zen, gizona eta emaztea elgarrekin izan zitezen orobat, Salbamenduzko mixterioan. Noiz eta ere beraz ethorriko baita urrikalmenduzko eta Salbamenduzko orena, Jainkoak nahiko du, izan ditezen, Adame berri bat et Eba berri bat, gizonen salbatzeko eta lezetik kanporatzeko.

        Zer egin duen hortarakotz, Jesu-Kristo, Adame berri eta sainduak, goraxago ikusi dugu. Dezagun orai erran, zer egin duen Eba berriak edo Mariak, lehen Ebaren hutsa erreparatzea gatik.

        Mariaren partaliertasuna ez zen segurki baitezpada beharra, munduaren salbatzeko.

        Bainan, nahi izan du Jainkoak, gizonaren erorikoan, bere parte deithoragarria emazteak izan zuen bezala, izan zezan halaber, gizonaren erostean, bere parte salbamenduzkoa, eta horrela, emaztea ere izan zadien Mariarekin altxatua, eta bere ohorezko herrunkan berriz ezarria.

        Zoin diren ederrak eta miresgarriak Jainkoaren xede eta egintza guziak!

        Haste hastetik, eta lurreko parabisuan berean, Jainkoak Maria agindu zaukun. Eta gero, ilhunbe beltzen erdian, mendez-mende, Mariaren esperantza, izar ezti baten pare, distiarazi izan du, Israelgo populuaren eta bertze jendetzen bereen artean.

        Ungi agertzen zaiku hemen Jainkoaren urrikalmendua. Heriotzearen legea bezain zaharra da salbamenduaren agintzazko hitza. Jainkoak kondenatu gaitu, egia da, justiziak horrela galdegiten zuelakotz. Bainan, denbora berean ere, sugeari erran zioen: Emazte batek lehertuko dauk burua. Eta emazte edo Eba berri horren orhoitzapena ez da behinere ezeztatu ez ilhundu. Ardura, hartaz Profetak mintzo zaizkigu.

        Israelgo populuaren ixtorio guzia, Mariaren orhoitzapenaz bethea da. Hemen, Debora eta Judith Jainkoaren populuaren etsaien bentzutzaileak; hortxe, Esther bere anaiak salbatzen dituena. Eta, bertze zenbat itxura ezti eta kontsolagarri, Mariaren orhoitzapena eta esperantza bethi bizirik atxikitzeko! Hura da, goizeko alba eztia, iguzkiaren aintzinean heldu dena; lore edo lili ederra, arantzen eta elhorrien artean distiatzen duena; hura, Dabiden Dorrea, etsaien harmada guzien kontrako ihets leku segura, eta bertze hainitz holako, Testamentu Zaharreko liburuetan, klarki, agerian, Maria aintzinetik itxuratzen eta agintzen dutenak!

        123 Bainan, gohazen kurutzearen oinetarat. Han zaiku egiazki eta bereziki agertuko Mariaren biziko mixterio eder eta handi hori.

        Lurreko lehen baratze dohatsuan, arbola bat bazen, ekhartzen zuena mundua galdu duen frutua; bada ere Kalbarioko mendian, arbola saindu bat, mundua salbatu behar duen frutua dakarkena: Jesu-Kristo kurutzeari itzatua. Lehen baratze dohatsuan, Ebak hartu zuen eta jan frutu galkorra, eta eman Adameri; Kalbarioan, Mariak Jainko Aitari ofreitzen dio, eta munduari emaiten, bere erraietan garraiatu duen frutu saindu eta salbagarria. Ebaz erortzea, Mariaz altxatzea; Ebaz bekatua, Mariaz eta haren Semeaz barkamendua; Adamez eta Ebaz Jainkoaren justizia hasarretua, Jesusez eta Mariaz aphazegatua.

        Zoin ederki mintzo zaizkigun Elizako Aitak, Erospeneko mixterio handian Mariak izan duen parteaz! Huna lehenik S. Krisostomo: «Ebak galdu zuena, Mariaz kobratua izan da» (Restauratur per Mariam quod per Evam perierat. (S. Chrys.).). S. Agustinek dio: «Bada hemen mixterio handi bat: hala nola, herioa sarthu baita munduan, emaztearen medioz, gisa berean ethorriko zaiku bizia, emazte baten medioz». Eta dio oraino Elizako Aita berak: «Emazte batez heriotzea, emazte batez bizia; Ebaz galduak, Mariaz salbatuak» (Per faeminam mors, per faeminam vita; per Evam interitus, per Mariam salus. (S. Aug. De symb. ad Catech. Serm. III, C. 4).). Entzun dezagun ere S. Anselmo: «Gizon baten obedientzia eskasaz, heriotzea munduan sarthu zen bezala, behar zen, gizon baten obedientziaz, bizia ere sarthu; gure galtzearen lehen hastapena emazte bat izan zen bezala, emazte batetik behar zen ere sarthu salbamenduaren emailea» (Oportebat, ut quedmadmodum, quod fuit causa nostrae damnationis, initium habuit a faemina, sic nostrae justitiae et salutis auctor nasceretur de faemina. (S. Ans. Cur Deus homo, C. III).).

        124 Elizako Aiten erakaspen eder hori, Kalbarioko mendian zaiku bereziki bere egia osoan agertzen.

        Bainan, nork erran dezake, zoin garratza eta doloragarria izan zen Mariarentzat, gure erospeneko obran, kurutzearen oinetan hartu zuen karga! Ez dezake nihork, urrundik ere asma Mariak zuen amodioa Jesusentzat. Maite zuen Jesus bere Jainko eta bere Seme bezala, erran nahi baita, bihotz osoki samur, garbi eta saindu hartan, aurkitzen zirela, denbora berean, eta elgar sustatzen zutelarik, izan ditezken bi amodio handienak: Ama hoberenaren amodioa Seme perfetenarentzat, eta bihotz sainduenaren eta perfetenaren amodioa bere Jainkoarentzat. Bada, maite dena gatik jasaiten diren sofrikarioak, amodioaren izari eta neurri berean dire. Zerbeit hortik juiatzen ahal dugu Mariaren sofrikarioen gainean, Jesus kurutzean hiltzen zelarik.

        Eta hemen gehienik miretsi behar duguna, eta gure amodioa Mariaren alderat gehienik hazkartuko duena, hau da: Mariak ez duela martirio izigarri hori jasaiten, bortxaz eta bere gogoaren kontra, eta ezin bertzean. Ez, ez; gogo onez, amodioz egiten du bere Seme Dibinoaren biziaren sakrifizioa: hainbertze gaitu maite, eta hain ungi Jainkoak ikusterat emaiten dio, Jesusen heriotzeaz behar garela izan erosiak. S. Anselmek erraiten du gauza espantagarri hau: Jainkoaren xedekin eta nahiarekin, eta denbora berean, Semearen obedientzia osoarekin, hanbatetaraino bat egiten zuela Mariak, non, haren eskuen laguntza behar izan bazen, gu salbatzea gatik, Jesusen hiltzeko, laguntza hura emanen baitzuen.

        Santa Mextildek erraiten du, Mariak bere Semearen sakrifizioa ofreitu duela ez xoilki kuraiarekin, Abrahame bere semea ofreitzera zohan bezala, bainan oraino bozkario batekin bezala, gu salbatzea gatik (Gaudens Filium suum pro mundi salute voluit immolari. (S. Mextild.).).

        Oi! nola beraz maite izan gaituen Mariak kurutzearen oinetan! Ama zen, Seme maitagarrienaren Ama, eta guretzat eman izan du.

        Errana da ama bat ez zaitekela kontsola bere semea galdurik. Haren penak eztitu nahiz, kondatu zion norbeitek, Abrahameri Jainkoak manatu ziola Isaak bere seme bakarra sakrifika zezon. Ai! ihardetsi zuen ama harek, ez zuen sekulan Jainkoak ama bati gauza hori galdeginen.

        Bada, gauza hori, Jainkoak galdegin du Maria Jesusen Amari, eta Mariak onhartu du.