SEI-GARREN KAPITULUA

Mirakuiluez

        20 Gure Erlijio sainduan badiren bezala mixterioak, erran nahi baita, aintzinean esplikatua izan dena, gure adimenduaz goragoko egiak, badire ere mirakuiluak; eta hek dire Erlijionearen zimendu hazkarrenetarik; ezen miraikuilua Jainkozko obra bat da.

        Hemen ere, zenbat gauza, hainitzen izpirituetan xuxendu behar direnak!

        Entzuten ditut Erlijionearen etsaiak erraiten dautedala: «Fedearen erakaspenetan, mixterioaz bertzalde, bada oraino gauza bat onhets ez dezakeguna; hura da mirakuilua. Bada zure erranetan, bethi eta bethi, mirakuilua aurkitzen dugu. Ebanjelioa hetaz bezik ez da mintzo. Erran daiteke, predikatzen daukuzun sinheste guzia, mirakuiluen gainean jarria eta finkatua dela. Ken beraz mirakuilua, eta Fedea eta Erlijionea airean gelditzen dire. Bada, zuk, mirakuilua deitzen duzuna, niri zait ez daiteken gauza bat».

        Horra zer erraiten dautan inpioak, Fede gabeak.

        Nik erranen diot aldiz: zoro eta adimendu gabe bat bezala mintzo zare.

        Diozu: Mirakuilurik ez daiteke izan: beraz ez dire izan.

        Nik erraiten dautzut: Izan dire mirakuiluak, beraz izan daitezke.

        Mintzo zare, zu, zure pentsuen arabera; ni mintzo naiz, aldiz, dudan ezin emanezko lekukotasunez seguratuak diren gauzen gainean finkatzen naizelarik. Hortan da ene garaia, laster zeronek aithortu beharko duzun bezala.

        Mirakuiluak, gauza ageri batzuek dire, gure begiek ikusten eta gure eskuek unkitzen ahal dituztenak.

        Huna hementxe, itsu bat: norbeitek unkitzen diozka begiak eta erraiten dio: «nahi dut izan zaiten sendatua; idek dezatzu begiak eta ikus zazu,» eta hala gertatzen da. Horra gauza bat guzien begietarat dohana.

        Bertze aldi batean, huna jende oste handi bat, gizon gazte baten gorphutza hobian daramakana: badakite guziek, gizon gazte hori hil izan dela. Norbeit hurbiltzen da, eta guziek ikusten eta entzuten dutelarik, hobia eskuaz unkitzen du, eta erraiten: «Gizon gaztea, altxa zaite hobi hortarik, manatzen dautzut». Eta hila, guzien begietan altxatzen da bizirik eta mintzatzen da.

        Ehunka, milaka direnean lekukoak gauza horiek seguratzen dituztenak, bere begiez ikusiak bezala; deus irabazirik gabe berentzat; kontrarat, hainitzek gauza hoikien finkatzeko bere bizia emaiten dutenean, nork bada dudarik izan dezake?

        21 Ez ditut gauza horiek, ene begiez ikusi, diozu? Bainan zenbat gauza, sinhesten eta sinhetsi behar ditutzunak, bertzeren erranaren gainean? Sinhesten duzu, Frantziak, hainitz urthez bere buru eta aintzineko izan duela, Napoleon lehena. Sinhesten duzu garaia eraman duela, Auzterlitzeko, Marengoko, Jenako eta bertze hainitz guduetan, eta hori, zeronek ikusi izan gabe. Nola bada? Gauza horien lekuko izan direnen erranari jarraikiz.

        Zertako beraz, ez sinhets, gisa berean mirakuiluak? Hek ere dire agerizko egintza batzuek, ikusi ahal izan direnak eta ezin ukatuzko lekukoek seguratzen dituztenak.

        Bainan ikus dezagun artoski zer den mirakuilua.

        Mirakuilua othe da gauza bat ez daitekena?

        Gauza bat Jainkoaren bothere soberanoaz gorago dena?

        Ez. Mirakuilua da xoilki gauza bat, mundu huntako gauzak ordinariozki gobernatzen dituzten legez gorago, eta hetaz kanpo dena.

        Hola mintzo da S. Thomas. Dio, mirakuilua dela: «Kreazionearen ordenaz kanpo eta gorago den gauza bat.» (Quod fit proeter ordinem totius naturae creatae. (lPars q. 110 art. IV in corp.)) Dotor saindu berak erraiten du oraino; «Mirakuiluak deithu behar ditugu: Jainkozko bothereaz mundu huntako lege ordinariozkoez kanpo egiten direnak.» (Illa simpliciter miracula dicenda sunt, quae divinitus fiunt praeter ordinem communiter servatum in rebus. (S. Thom. contr. Gent. Lib. III. Cap. 101))

        Bada, Jainkoa baitan sinhestea dutenetan, nor izanen da erraiteko, mundu hau egin eta kreatu duen Jainkoak, ez dezakela deus egin berak egin dituen legez bertzalde?

        Errokeria laiteke pentsatzea eta erraitea. Bere baitarik doha, mundu hau bere ordenantza eta lege miragarriekin egin duenak, lege horiek kanbia eta muda detzazkela, berak hala nahi badu, edo hobeki erraiteko, denbora batentzat, sahetserat utz detzazkela, hekietaz kanpo, zerbeit egiteko bere bothere soberanoaz. Bertzela, ez luke, berak egin duen munduaren gainean nausitasunik; ez laiteke Jainko.

        22 Kreatura ez deusak, aski zoroak izanen othe gare, Jainkoaren bothereari zedarriak eman nahi izaiteko? Aski zoroak erraiteko: Ez daiteke mirakuilurik: hori baita ene argiez eta ahalez gorago den gauza bat.

        Bainan mirakuilua ez da xoilki egia bat, gure izpirituaz eta adimenduaz juiatu behar duguna. Da ere, gauza bat, egintza bat, gertakari hat gure begiez ikusten ahal duguna, gorago jadan erran dugun bezala. Eta gauza, egintza, gertakari horiek bermatuak direnean lekuko segurez, hala nola izan baitire Ebanjelistak eta Apostoluak, bere odola hartako ixuri izan dutenak, nola daiteke dudarik?

        Bi hitzetan emaiten dut kapitulu premiatsu hunen erakaspena.

        Mundua gobernatzen duten legeak egin dituen Jainkoa, ez da, bera, lege horietaz estekatua, haren nahitik dutenaz geroz bere indar guzia. Lege horiez kanpo, eta hoikien sahetsean, berari zaiona egin dezake. Zer da hor gure adimendua kolpa dezakenik? Eta hori da mirakuilua.

        Egiazki, Jainkoak egin izan ditu horrelako mirakuiluak. Hor dire frogatzeko Testamentu zaharra, Ebanjelioa, Jesu-Kristoren bizia, Elizaren eta Sainduen ixtorioa, eta berme, lekukoak milaka.

        Bainan jakin dezagun ere, Jainkoak xoilki egin ahal detzazkela mirakuiluak. Mirakuilua Jainkoaren zigillua da. Ardiesten ahal dugu askotan gure othoitzez; bainan Jainkoa da bakarra egin dezakena.

        Ikusten dugu beraz, Fedezko egiek, mixterioek, mirakuiluek, ez dutela, den gutiena ere, gure adimendua kolpatzen. Gure adimenduaz gorago dire, ez haren kontra. Bainan ere, non eta baitire, Jainkoa han da.