HIRUR-GARREN KAPITULUA

Zer on eta argi daukun Fedeak emaiten

        12 Ikusi dugu, egiazko Erlijioneaz eta Fedeaz gabetuak diren gizonek ez dezaketela segurki jakin, zer diren eta norat dohazin. Errebelatu batzuek bezala bizi dire mundu huntan. Aintzineko kapituluan erran dugun etsenpluak, aski eman dauku ikustera.

        Dudak, izpirituko ilhunbeak, gauza premiatsuenen gainean; bihotzeko deboilamenduak, eta, ardura, Jainkoaren justiziaren beldurrarekin, bizi guziko pozoina eta sofritzea; horra Fede-gabekoen eta Fedea galdu dutenen zortea.

        Bainan, guk, Fede-dunek, zenbat behar dugun prezatu Fedearen dohain baliosa! Zer argia adimenduarentzat, eta zer gozoa bihotzarentzat! Zer indarra eta sustengua bizi huntako nahi-gabe eta atse-gabeen jasaiteko! Zer nahi gertakarien erdian, hor da bethi Fedea, argitzen eta gidatzen gaituena, eta zeruan irakusten daukuna, bizi huntako gudu eta jasan-gogorren akabantza eta sari ederra.

        Nola aski esker bihur Jainkoari, Fedearen dohain berezi hortaz? Hainbertze jendetze, munduaren bazterretan, eta, gutartean berean, hainbertze arima Fedearen argiez gabetuak dagozin denboran, guk, izan dugu giristino-herri khartsu batean sortzeko zorte ona.

        Sorthu garen ordutik, gure aita-amek eramanarazi gaituzte tenplo saindurat, gure herriko elizarat; eta han, gure kopetaren gainerat aphezak ur Saindua ixurtzen zuelarik, Jainkoaren eta Elizaren haur eginak izan gare.

        Gure aitaren eta amaren izenekin ikasi ditugun lehen hitzak izan dire Jesusen eta Mariaren izen Sainduak. Doidoia handitzearekin, ama giristino batek bere belhaunen gainean hartzen gintuelarik, bi musuen artean erran dauku, badugula Aita bat zeruan, hura behar dugula maitatu eta hari othoitz egin.

        Geroago, irakaspen hazkarrago baten errezibitzeko gai izan denean gure adimendua, Jesu-Kristoren Aphezek gure amaren besoetan hartu gaituzte, Eliza Sainduaren izenean eta haren autoritatez, Fedean hobeki oraino argitzeko. Eta orduan, pagano jakintsunenek, bere argi xoilez, jakin ahal ez dituzten egiak ikasi ditugu.

        13 Ikusi dugu Jainkoaz kreatuak eta eginak garela; baditugula Jainkoaren alderat adorazionezko, esker onezko, eta amodiozko eginbideak. Ikasi dugu paseatzaile batzuek garela mundu huntan, ez dela hemen gure bethiko egoitza, bainan bertze bat behar dugula bilhatu, eta bertuteaz merezitu.

        Horrela, izpiritua Fedeaz argitua; bihotza, othoitzaz eta Elizak emaiten dauzkigun sakramenduez sustatua eta hazkartua fidantziarekin sartu gare mundu huntako gudu handian. Beldurrik gabe eta kuraiarekin, hartu dugu, askotan hain dorphea den biziaren karga, bere eginbide guziekin. Fede kontsolagarriak, gure bihotzen altxagarri, zer nahi den gertakarietan, irakusten dauku zerua; zerua, bethi-ereko gure pausua eta zoriona.

        Bi hitzez erraiteko, Fedea da gure argia eta gure ona. Segurantza osoarekin erakusten dauku nondik heldu garen eta norat gohazin: Jainkoaz eginak gare, eta haren ganat behar dugu joan. Hortan da gure bizitzearen legea, hortan gure egintzen erregela. Nolakoa izanen baita zure bizia, dauku erakusten Fedeak, araberakoa aurkituko duzu Jainkoa, bizitze huntarik ilkiren zarenean; sariztatzaile on eta aberatsa, zerbitzari onarentzat; juie justu eta garratza, gaizki egilearentzat.

        14 Gorago ikusi dugu, zer aurkitu izan duten eta oraino orai, zer aurkitzen ahal duten, gauza premiatsu hoikien gainean, Fedeaz argituak ez diren gizon aiphatuenek. Den hoberenean ere, duda trixte bat, izpiritua eta bihotza ilhunbetan uzten dituena.

        Fedea beraz, Erlijionearen ezagutza, eta, erran dezagun lañoki, katixima, haur haurretik, eskuetan izan dugun liburu ttipia, horra gure argia eta kontsolagarria.

        Nahi dugu jakin zer pentsatzen zuen katixima hortaz, aintzineko kapituluan aiphatu dugun Jouffroy filosofoak? Entzun dezagun:

        «Bada, zioen, haurreri ikas-arazten den liburutto bat... Irakur zazu: Katixima da. Galde guzien errepusta hortan aurkituko duzu ... Galdegiten baduzu giristino bati, nondik heldu den gizona, badaki; norat dohan, badaki; zer egin behar duen harat heltzeko, badaki. Galdegin zazu, haur ttipitto gaixo horri, zerentzat den mundu behere huntan, eta zer izanen den hartaz, hil ondoan, errepustarik ederrena emanen dautzu. Munduaren eta gizonaren hastea; gizonaren egitekoa bizi huntan, zer behar den bilhakatu bertzean, horiek guziak badakizka. Gizonaren eginbideak, Jainkoaren, eta gizon lagunen alderat, horietan guzietan argitua da... Horra, zion oraino, zer deitzen dudan Erlijione handi bat.»

        Zoin den nigar-egingarri hoin ederki Fedeaz mintzo den gizon batek, fedea galdua izaitea.