HOGOI ETA BI-GARREN KAPITULUA

Jesusen zerurat Igaitea

        133 Nasaiki bethe eta konplitu du Jesusek munduaren Erospeneko obra handia. Ordu da beraz eman dezon bere Gizontasun sainduari, hainbertze oinaze eta aphaltzeez merezitu duen gloria. «Zuzen da haren izena altxatua, ohoratua izan dadien, izen guziez gorago» (Deus exaltavit illum et donavit illi nomen quod est super omne nomen. (B. Paul ad Philipp. II, 9).).

        Phiztu zen ondoan, Jesus lurraren gainean egon zen oraino berrogoi egunez. Ardura agertu zen bere Apostolueri; heiekin jan zuen. Nahi zituen gisa hortan ezeztatu, haren phiztearen eta Jainkotasunaren gainean oraino izan zitezken azken dudak. Nahi zituen ere gero eta gehiago argitu bere erakaspen Jainkozkoan. Establitua zuen bere Eliza, eta Jaun Doni Petriri eman zioen haren aintzindarikoa; eta azkenean erran zioten, joan zitezen munduaren bazter guzietarat haren Ebanjelioa predikatzera: «Zohazte, eta predika zazue ene Ebanjelioa gizon guzieri eta bathaia zatzue». Agindu zioten Izpiritu Saindua egorriko ziotela, eta hekiekin eta hekien ondokoekin izanen zela munduaren akabantzaraino. Eraman zituen gero berekin Bethaniarat eta Olibetako mendiaren gainerat.

        Azken aldikotz altxatu zituen eskuak hekien buruen gainean, benedikatzen zituelarik, eta dizipuluek ikusi zuten altxatzen zela lurretik, eta airetan joaiten zeruetarat. Laster sarthu zen hedoi distiant batean, eta hekien begieri gorde. Zeruko alderat itzuliak zagozkaten oraino begiak, noiz eta ere bi Aingeru agertu bai zitzaizkoten, xuriz aphainduak, erran ziotenak: «Galileako gizonak, zer gatik zagozte horrela zeruari beha? Zeruetarat igaiten ikusi duzuen Jesus hori bera handik berritz jautsiko da» (Quumque intuerentur in coelum eumten illum, ecce duo viri adstiterunt juxta illos, in vestibus albis, qui et dixerunt: Viri Galilaei, quid statis adspicientes in coelum? Hic Jesus qui assumptus est a vobis in coelum sic veniet quemadmodum vidistis eum euntem in coelum. (Act. Apost. C. I, 10-11).).

        Jesus igan zen zeruetarat gizon bezala, gorphutz eta arima, bainan ez daiteke erran Jainko bezala igan zela zeruetarat, nahiz Jesu-Kristo baitan, Jainkotasuna bethi Gizontasunarekin juntatua zagoen. Jainkotasunaz, ez zuen zerurat igaiterik, ez zuenaz gerotik behin ere zerua utzi. Hargatik Jainkotasunaren botherea agertu zuen zerurat igaiteko mixterioan.

        134 Mendi saindutik jaustearekin, joan ziren Apostoluak Jerusalemeko hirirat, alde batetik bihotza ilhun bere Nausi Dibinoa galdurik, bainan ere, bertze alde batetik bozkarioz gaindituak. Sarthu ziren, azken afaria Jesusekin egin zuten etxe berean, han othoitzean eta mundutik urrunduak igurikitzeko, Jesusek zerurat igaitean agindu zioten Izpiritu Saindua.

        Asko erakaspen salbagarri baditugu hartzeko Jesusen zerurat igaiteko mixterioan. Eta lehenik nahi izan dauku Jesusek eman mixterio hortan, bere Jainkotasunaren froga berri bat.

        Phiztea bezala, zerurat bere bothere xoilaz igaitea, Jainkoak bakarrik egin dezaken gauza bat da.

        Flakoa eta ephela zen oraino Apostoluen fedea, eta handizki kordokatua izan zen, Pasioneko oren ilhunetan. Ikusi zuten bere Nausia etsaien eskuetarat eroria; burlatua, aphaldua ezin gehiago, lurreko har baten iduriko bilhakatua. Egia da, geroago haren phiztea jakin izan zutela; bainan ez ziren, bere begiez, heriotzearen gainean eraman zuen garaitiaren lekuko izan.

        Ikustearekin, Jesus bere bothere xoilaz, eta berak lekuko zirelarik, lurretik zerurat igaiten zela, zer itzal edo duda geldi zaiteken oraino hekien izpirituetan? «Bai, dio S. Agustinek: zerurat igaitean Jesusek irakutsi du egiazki Jainko dela» (In Ascensione vere se esse Deum testatus est. (S. August. Serm. 6 de Ascens.).).

        Bertzalde, zer zen zuzenago, hanbat aphaldua izan ondoan, gizon bezala, izan zadien ere orobat gizon bezala, guziez gorago altxatua? Hanbat sofritu zuen gorphutz hura izan zadien glorifikatua? Aphaldu da, dio Apostoluak, eta horra zertako Jainkoak altxatu duen (Propter quod et Deus exaltavit illum. (Philipp. II, 9).).

        Bainan huna zerk behar dituen gure bihotzak goiti altxatu, bozkarioz eta kontsolazionez bethe. Jesus zerurat badoha, han guri toki baten egiteko. Beraren hitza da (Vado vobis parare locum. (Joan. XIV, 28).). On da Zuentzat, Apostolueri zioten erran, bai, egiazki on da, joan nadien. (Expedit vobis ut ego vadam. (Joan. XVI, 7).) Agindu duen bezala, zerutik egorriko du Izpiritu Saindua, mundua erreberrituko duen Izpiritua. Zeruan, bethi izanen da ere gure ararteko bere Aitaren aintzinean (Semper vivens ad interpellandum pro nobis. (S. Pauli ad Hebr. VII, 25).).

        Eta zoin indartsua eta botheretsua haren arartekotasuna! Zenbat nahi handia eta garratza izan dadien Aitaren justizia, zer galde dezake gehiago, Jesus bere aintzinean emaiten zaionean, Kurutzea eskuan, bere oin eta esku zilhatuekin, burua arantzez koroatua, eta gorphutz guzia guretzat sarraskitan emana?

        Hargatik ez dezagun utz gure bihotza esperantza faltso batez hanpatzera. Guri tokiaren egitera joan bada Jesus zerurat, gure arartekoa balinbada, orhoit gaitezen ere, ez garela harekin altxatuak izanen, non ez garen lehenik harekin aphaltzen, non ez dugun harekin sofritzen: Si compatimur et conglorificabimur.

        Jesusek behar izan du aphaldu, pairatu, zeruko glorian sartzeko (Nonne haec oportuit pati Christum, et ita intrare in gloriam suam? (Luc. XXIV, 26).).

        Bide bat bezik ez da zerurat heltzeko. Hura da Jesusek irakutsi daukuna: umiltasuna, obedientzia, bere buruaren zapatzea: hitz batez, Jesusen segidan kurutzea garraiatzea.