LEHEN KAPITULUA

Izpiritu Sainduaz

        143 Ikusi ditugu orai arte Trinitate Sainduko hirur presunetarik bia, bere Jainkozko ageriak emaiten. Ikusi dugu Aita, bere bothereaz mundua ez deusetarik kreatu eta egin zuenean. Agertu zaiku geroago, Berbo Dibinoa, Trinitate Sainduko bigarren presuna; amodiorekin adoratu dugu Bethleemeko heian, Nazaretheko etxean, bere bizi lanezko eta gordean; entzun dugu bere Ebanjelioa predikatzen; haren mirakuiluetan ezagutu dugu haren Jainkozko botherea. Gero oraino ikusi dugu kurutzearen gainean guretzat hiltzen; hirur-garren egunean, hilen artetik phizten, berak erran zuen bezala; azkenean, berrogoi egunen buruan, zeruetarat igaiten.

        Orai kontsideratu behar dugu Trinitate Sainduko hirur-garren presuna, Izpiritu Saindua, zerurat igan baino lehen, Salbatzaileak bere Apostolueri agindu ziotena, eta menderen mende, Elizaren argi eta gidari izanen dena.

        Adora dezagun hemen Aingeruekin Trinitate Saindua, erraiten dugularik: SANCTUS, SANCTUS, SANCTUS... JAINKO bakar bat eta hirur presuna: AITA, SEMEA eta IZPIRITU SAINDUA, eta hirurak Jainko: Deus Pater, Deus Filius, Deus Spiritus Sanctus. Hirurak Jainkozko naturaleza berean partalier, eta hargatik Jainko bakar bat (Et tamen non tres Dii, sed unus est Deus. (Symb. S. Athan.).).

        Mendekoste egunean bereziki, eta bothere handienarekin, agertu da Izpiritu Saindua munduari, Jesu-Kristo zeruetarat igan eta hamar-garren egunean.

        Jesu-Kristok agindu zioten Apostolueri bere Izpiritu Saindu kontsolatzailea, erraiten ziotelarik zagozila othoitzean haren aiduru.

        Hala egin zuten Apostoluek. Elgarretarat bildu ziren Jerusalemeko etxe batean eta han othoitzean egon hamar egunez.

        Eta huna non, Mendekoste goizean, zeru goratik harrabots handi bat jausten den, haize borthitz baten pare, etxe guzia bethetzen duena. Orduan berean, ikusi zituzten Apostoluek suzko mihi batzuek bezala, heietarik bat bakotxaren gainean pausatu zirenak, eta ordu beretik Izpiritu Sainduaz eta haren dohainez betheak izan ziren.

        144 Ez dezagun uste izan hargatik, hemen lehen aldikotz agertzen zaikula Liburu Sainduetan, Izpiritu Sainduaren baitako sinhestea. Hainitz aldiz, Izpiritu Sainduaz mintzo zaizkigu Liburu Sainduak.

        Mintzo banintz hemen, jakintsun fede gabekoeri, atsegin nuke eta errex litzaiket gauza hori luzeki agerian emaitea. Bainan mintzo naiz Eskualdun fedea duteneri, hekien gehiago argitzeko. Ez dut beraz hitz bakar bat baizen hartuko Liburu Sainduetan; bainan, hura, nihork ukha ez dezakena, Jesu-Kristoren hitza.

        Huna zer zioten erran Jesu-Kristok bere Apostolueri, zeruetarat igaitean: Bathaia zatzue gizon guziak, Aitaren eta Semearen eta Izpiritu Sainduaren izenean (Baptizantes eos in nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. (S. Matth. XXVIII, 19).).

        Jesu-Kristok, diote Elizako Aitek, hirur presuna aiphatzen ditu hitz hautan, eta hirurak herrunka berean. Jainko da beraz Izpiritu Saindua, Aita eta Semea Jainko diren bezala. Aitak eta Semeak dituzten bothere eta Jainkotasun beraz dohatua da. Horra zertako erraiten dugun: Sinhesten dut Izpiritu Saindua baitan, hala nola erraiten baitugu: Sinhesten dut Jainko Aita baitan... ... Jesu-Kristo haren Seme bakarra baitan; erran nahi da sinheste bera, konfientzia eta amodio bera dugula Trinitate Sainduko hirur presuna adoragarrien alderat.

        Elizak sinheste hori ongi erakastera emaiten du, kantatzen edo bere aphezez erran arazten dituen Dabiden Psalmo guziak hitz hautaz akabatuz: GLORIA AITARI, GLORIA SEMEARI, GLORIA IZPIRITU SAINDUARI. Hirur aldiz ere erraiten du othoitz hau: KYRIE ELEISON: Jauna urrikal zakizkit. Hirur aldiz mezako sakrifizioan kantatzen du: SANCTUS, SANCTUS, SANCTUS: Saindua, Saindua, Saindua.

        l45 Izpiritu Sainduaren obra berezia gure arimen saindutzea da. Horra zertako den deitua, ez xoilki Izpiritu Saindua, bainan ere Izpiritu Saindutzailea. Ez da dudarik Jainko Aitak eta Jainko Semeak saindutzen gaituztela. Bainan Izpiritu Saindua delakotz Aitaren eta Semearen arteko amodioa, eta Saindutasuna Jainkoaren amodioa delakotz, molde berezi batez emana zaio Izpiritu Sainduari, amodiozko eta Saindutasunezko Jainkoaren izena. Argitzen eta berotzen du gure arima. Bekatoreari, ezagun arazten dio bere zorte deithoragarria, eta, denbora berean, bihotza eztiki mugitzen eta unkitzen diolarik, ungirat deitzen du. Flakoeri, tentatuak direneri, emaiten diote indarra; justuetan, gero eta gehiago handitzen eta sustatzen du Jainkozko eta zeruko gauzen amodio eta atsegin saindua.

        Izpiritu Saindua da, lurrerat Jesu-Kristok ekharri duen su Jainkozko hura, zointaz berak erraiten baitu: «Lurrerat ethorri naiz sua ekhartzera eta ene gutizia eta nahia da phitz dadien arimetan» (Ignem veni mittere in terram et quid volo nisi ut accendatur. (Luc. XII, 49).). Izpiritu Sainduaz ere, dio Jaun Doni Paulok, emaiten du gure bihotzetan Jainkoaren amodioa (Caritas Dei diffusa est in cordibus nostris per Spiritu Sanctum qui datus est nobis. (Ad Rom. V, 5).).

        Zenbat Saindutasunezko mirakuilu egiten dituen amodiozko Izpiritu horrek! Saindutu zuen Jaun Doni Joanes-Batista bere amaren sabelean; bekatu orijinaletik begiratu zuen Birjina Maria, izan zadien harren, Jainko Gizonaren egoitza osoki saindu eta garbia. Harek egin zuen Birjina Mariaren sabel garbian Jesus Salbatzailearen gorphutza. Harek, saindutu, argitu eta sustatu ditu Apostoluak, eta, gizon flako eta ez deus batzuetarik egin munduaren konbertitzaileak, mehatxuez eta heriotzeaz beraz ezin bentzutuzkoak.

        Datorla, datorla, gu baitarat ere amodiozko eta saindutasunezko Izpiritu hori. Konpreniaraz gaitzala zoin diren ez deusak mundu huntako gauzak, eta eman gaitzala zeruko gauzen amodioa!