HAMAR-GARREN KAPITULUA

Jesusen bizi publikoa edo ageria — Jesusen erakaspena

        89 Bere biziko lehen hogoi eta hamar urtheak, eraman zituen Jesusek Nazaretheko etxean, bizitze gorde eta lanezko batean. Ethorri ziren denbora eta orena zoinetan hasi nahi izan baitzuen bere bizi ageria edo publikoa.

        Bainan Ebanjelioaren predikatzeari eman zen baino lehen, Joanes Batistak lekukotasun bihurtu zion, egiazki Mesias agindua zela.

        Denbora hortan berean, mortuan zagoen Jaun Doni Joanes Batista, Jordaneko ur hegian. Penitentzia gogorrenetan bizi zen bera, eta penitentzia bertzeri ere predikatzen zuen. Jerusalemetik eta Judeako bertze alde guzietarik heldu ziren jendeak haren ganat, eta Jordaneko uretan bathaiatzen zituen.

        Nor zen bada bere Semearen aintzinean bezala, Jainkoak egorri zuen Joanes Batista hura?

        Zakariasen eta Elizabethen haurra zen; Elizabeth zen aldiz, kusina hura, zoinaren ikustera eta laguntzera joan baitzen Maria. Bisita hortan, bere erraietan Mariak garraiatzen zuen Salbatzaileaz, Joanes Batista garbitua izan zen bekatutik, sorthu baino lehenago. Jainko Aitak bere Semearen deia eta mandatari bezala hautatu zuen: haur gazte zelarik oraino, joan zen deserturat eta han penitentzia dorpheetan bizi izan zen. Haren saindutasun handiaren aiphua entzunik, jende osteak joan ziren laster haren ganat eta huna zer erran zioten: «Ethorriko zaitzue ni baino handiago bat, eta ez dut merezi haren aintzinean ahuspez emanik ere, haren oinetako lokarrien laxatzea. Nik urean bathaiatzen zaituztet; harek Izpiritu Sainduan bathaiatuko zaituzte» (Matth. III, 11).

        Hitz horietaz jadanik, lekukotasun bihurtzen zuen Joanesek bere Jainko eta Nausiari.

        Egun batez, Joanesen ganat joaiten zen jende oste baten artean aurkitu zen Jesus. Joanesek bathaiatu zuen; bainan huna non Jesus uretik ilkitzen zelarik, zeruak idekitzen diren eta argi handi bat agertzen den; uso baten itxuran jausten den Izpiritu Saindua eta pausatzen Jesu-Kristoren buruaren gainean; eta boza bat entzuten da diona: «Zu zare ene Seme maitea, zointan eman baitut ene amodioa» (S. Marc. I, 11).

        Jesusen bizitze publikoa hastera zohan. Joanes azken Profetak erakutsi zuen Mesias agindua bezala. Jainko Aitak aldiz, adiarazi zuen zeruko boza batez, haren Seme bakarra zela.

        90 Joanesez bathaiatua izan ondoan, barur egin zuen Jesusek, berrogoi egunez eta berrogoi gauez. Horrela zen othoitzean eta mortifikazionean paratzen, Ebanjelioaren predikatzera eta erakustera.

        Laster hautatzen ditu hamabi gizon pobre eta jakin gabe, bere lehen dizipulutzat izanen dituenak. Heiek izanen dire Jesusen hamabi Apostoluak.

        Nehork ez du segurki igurikitzen eman detzadan hemen xeheki, Jesu-Kristoren erakaspen eta Jainkozko obra guziak. Liburu berezi bat behar laiteke hortako. Bainan erran behar duguna da, ez zuela behin ere munduak entzun erakaspen bat hain garbi eta hain saindua. Paganoetan izan ziren, jakintsun izpiritu handikoak, Sokrate, Platon, Aristote, eta bertze zenbeit oraino, bainan guti, ilhunbe beltzen erdian, argi poxi bat egin zutenak; hortarakotz, lan hainitz hartu behar izan zuten, Jainkoak hastapenetik gizonari eman ziozkan erakaspenetarik zerbeit bederen biltzeko. Bainan zoin flakoak, eta erran dezagun, zoin ez deusak diren hekien erakaspen ederrenak, Jesusen erakaspenen aldean!

        Haste hastetik, eta hau da guzien prinzipioa eta burua, erakusten dauku nola behar dugun othoitz egin, eta berak lehenik, bere ezpain Jainkozkoez, erraiten du othoitz miragarri hau: Pater noster... Gure Aita... eta segidan heldu direnak, Apostoluez ardura errana ez da dudarik, eta mende guzietako giristinoek arthoski geroztik erraiten dutena. Gure Aita! Jainkoaren Semea behar zen hitz horien erraitera ausartatzeko eta gure ezpainetan emaiteko. Aintzineko mendeetan Jainkoa ezagutzen zutenek nausi batentzat zagokaten. Jesus da lehenik erraiten daukuna, Jainkoa ez dela xoilki gure Kreatzaile, Errege eta Nausia, dela ere, dela bereziki, gure Aita on eta amultsua.

        Erakusten dauku ere Jesusek ez daitekela hil gure arima eta zertako garen munduan. Filosofo batek izkribatu zuen lehenago: «Heriotzean, oro akabo». Ciceron, paganuen artean izan den gizon jakintsun eta argituenetarik batek erran zuen: «Zerbeit badaiteke jasaiteko hiltzean; bainan hil ondoan, ez da, ez pena ez bozkariorik». Juduen artean berean, bethi-ereko bizia baitako sinhestea ilhuntzen bezala hasia zen eta baziren, Sabduzeendarrak deitzen zirenak, gorphutzen phiztea ukhatzen zutenak.

        91 Bainan aldiz, zoin den klaroa eta argia, Jesusen erakaspena, geroko biziaren gainean! «Zer baliatuko zaio gizonari, erraiten dauku, mundua bereturik ere, arima galtzen badu?» (Matth. XVI, 16.). Eta oraino: «Ez izan beldur gorphutza hiltzen ahal dutenez, bainan ez arima; bainan izan zaite hobeki, arima eta gorphutza ifernurat egortzen ahal dituenaren beldur» (Matth. X, 28.). Zenbat ere mintzo den, arima zuzen eta justuak zeruan igurikitzen dituen zorionaz!

        Klarki ere bere Apostolueri eta dizipulueri erakusten du, berritz oraino ethorriko dela mundurat, hilak phiztuak izanen direla, eta bakotxa juiatua bere eginen arabera. Inkarnazioneko, Erospeneko, Trinitate Sainduko mixterioak, gizonaren adimendu flakoak asma ez zezazkeenak bere erakaspen Jainkozkoetan gizoneri agertzen ditu; eta azkenean, Eliza, Elizaren autoritatea eta nausitasuna munduaren gidatzeko, gizonen argitzeko egian eta zeruko bidean; eta oraino, bekatuen barkamendua, Apostolueri eta hekien ondoko aphezeri emaiten zioten botherearen medioz.

        Zer erakaspen miragarria eta zenbat den gizonen izpirituez goragokoa! Jainko bat izan zaiteken xoilki, horrela erakus zezakena.