HAMAHIRUR-GARREN KAPITULUA

Jesusen urrikalmendua bekatoreentzat

        100 Jainkoa amodioa da: Deus caritas est. Eta Jesu-Kristo da Jainkoa bera gizoneri agertu nahi izan dena. Ez dugu harritu behar amodioa eta karitatea balinbadire Jesu-Kristo baitan agertzen zaizkigun kalitate berezienak.

        Amodioa, karitatea, horiek ziren egiazki Jesusen seinale ezin ukhatuzkoak. Ikusi dugu, nola laguntzen, sokorritzen, kontsolatzen zituen penan eta nigarretan zirenak, eriak sendatuz, itsuak argituz, elkorreri aditzea emanez, ama desolatuen nigarrak xukatuz, hilak phiztuz.

        Haren amodio miresgarria hobeki oraino agertu zaiku, bekatoreen alderat duen ekharritasunean. Hekientzat ditu bere amultsutasun eztienak. Eta egiazki, ez othe zen bekatoreentzat guziz, jautsi lurrerat?

        Huna zer dion berak S. Marken Ebanjelioan: «Sendo direnek ez dute sendatzaile beharrik, bainan bai eri direnek; ethorri naiz, ez justuen, bainan bekatoreen deitzera» (Marc. II, 17.).

        Gauza bera dio S. Luken bortz-garren kapituluan: «Non veni vocare justos, sed peccatores» (Luc. V, 32.).

        Zoin samurra ere zaikun agertzen, ungirat itzuli bekatoreentzat duen amodioa, erraiten duenean: «Bozkario handia izanen da, Jainkoaren aingeruen artean, bekatore bat ungirat itzultzearekin» (Gaudium erit coram angelis Dei, super uno peccatore paenitentiam agente. (Luc. XV, 10.). Joanes Apostoluak, hain ungi Jesusen Bihotzeko sekretu amultsuak ezagutzen zituenak, gauza bera dauku hitz eder hautaz erakusten: «Jainkoak ez du bere Semea egorri mundurat munduaren juiatzeko, bainan bai salbatzeko» (Non enim misit Deus Filium suum in mundum ut judicet mundum, sed ut salvetur mundus per ipsum. (Joan. III, 17.).

        Nola ez dugu hitz hautan guzietan ikusiko Jesusek bekatoreen gainean zituen amodiozko eta urrikalmenduzko xede miresgarriak! Zoin eztiki, zoin amultsuki mintzo zaioten! Ez da mundurat ethorri sendoentzat, bainan bai erientzat, ez justuentzat, bainan bekatoreentzat. Gure hitz guziak baino hobeki eta gorago mintzaturen dire hemen Jesusen erakaspenak eta egintzak. Hainitzen artean hauta detzagun zenbeit Ebanjelio Sainduan.

        101 Guziez ezagutua da haur errebelatuaren parabola edo alegia. Huna nola zaikun emana S. Luken Ebanjelioan, hamabortz-garren kapituluan. (Luc. XV, 11.)

        Gizon batek, dio Jesu-Kristok, bazituen bi seme; eta gaztenak erran zion bere aitari: Aita, eman diezadazu, niri heldu zaitan ondoriotasuna. Aitak eman zioten bakotxari berea.

        Handik zenbeit egunen buruan, seme gaztena, bere izan guziak bildurik, gan zen urrun, arras urrun, eta han bizitze tzar bat eramanez, guziak xahutu zituen.

        Gertatu zen orduan gosete handi bat parrapio hetan, eta halako behar eta miserietan aurkitu zen, non, eman behar izan baitzen herri hartako gizon baten muthil, eta egorri zuen nausiak bere lur batetarat, xerri zaintzaile. Bozik janen zituen xerriek uzten zituzten ondarrak, bainan nihork ez ziozkan emaiten.

        Sartu zen azkenean bere baitan eta erran zuen: Zenbat sehi ene aitaren etxean ogia dutenak nasaiki, eta ni hemen gosez hiltzerat noha. Joanen naiz beraz ene aitaren ganat eta erranen diot: Ene aita, bekatu egin dut zeruaren eta zure kontra; ez dut gehiago merezi zure semea deitua izaitea; bainan beha nazazu zure zerbitzarietarik bat bezala.

        Utzi zuen beraz leku hura, eta joan zen bere aita ganat. Urrun zelarik oraino, ikusi zuen aitak, eta urrikalmenduz bihotza unkitua, hartu zuen bere besoetan eta musu eman zion. Semeak erran zion orduan: Ene aita, bekatu egin dut zeruaren kontra eta zure kontra; ez dut merezi zure semea deitua izaitea. Bainan erran zioten aitak zerbitzarieri: Ekhar zatzue berehala lehenago zituen jaunztekoak eta hetaz bezti zazue; emozue erreztuna errian, eta oinetakuak zanguetan. Hil zazue xahal gizena: jan dezagun eta phesta egin. Ezen ene seme hau hila zen eta phiztu da; galdua zen eta atzemana dugu.

        Zoin ungi, ixtorio edo parabola eder huntan agertzen zaikun Jesusen urrikalmendua, bekatoros errebelatu, haren ganat itzultzen denaren alderat! Izan othe daiteke Ebanjelioko haur hori baino hobendunagorik? Esker gabe bat da; uzten du aitetan den hoberena, eramaiten ditu berari darraizkon ontasun guziak; eta guziak jan eta xahutu dituen ondoan, miseria handienaz joa eta gosiaz bortxatua, orduan da bakarrik bere aitaz orhoitzen. Balinbadoha bere aita ganat barkamendu eskatzera, urrunduko othe du aitak bere ganik, haren eskergabetasunaz eta bizitze tzarraz orhoituz? Ez, ez; besoak zabaltzen diozka; atxikitzen du bere bihotzaren gainean, berak lehenik barkamenduzko musua emaiten dio. Etxe guzia phestan da, eta haur errebelatu hobendunak lehenago zuen ohorezko herrunka hartzen du, deus gertatu izan ez balitz bezala. Oi Jesus! zoin zaren eztia eta ona bekatore zu ganat itzulten denarentzat!

        102 Haur errebelatuaren ondotik, huna hutsean atzemana izan den emazte ezkonduaren ixtorioa. Ez daiteke deus izan kontsolagarriagorik.

        Eskribanuek eta Farisauek herrestatu zuten emazte hobendun hura Jesusen oinetarat eta erran zuten Salbatzaileari: Nausia, emazte hau hutsean atzeman dugu. Moisen Legeak erraiten du harrikatua izan behar dela, eta zuk, zer diozu? Jesusek ihardetsi zioten: Bekaturik gabe denak zuen artean aurdik diozola lehen harria. Eta zaharrenetarik hasirik, emeki emeki, bat bertzearen ondotik, guziak joan ziren. Jesus gelditu zen bakarrik emazte hobendunarekin. Erran zioen: Non dire zure akusatzaileak? Ez zaitu nihork ere kondenatu? — Nihork, Jauna. — Ez zaitut bada nik ere kondenatuko; zohaz eta ez egin gehiago bekatu.

        Zer erran Jesusen urrikalmenduaz Maria-Madalenaren alderat? Bekatoros handi bat zen, bere bizitze ahalkagarri eta desordenatuaz Bethania eta Jerusaleme eskandalisatu zituena. Iduri guzien arabera, eta erran daiteke, segurki ere, hura zen Lazaro geroago Jesusez phiztua izan zenaren eta Martharen arreba. Hura bera zen, Simon Farisauaren etxean, Salbatzailearen oinak bere nigarrez busti zituena, bere ileez xukatu eta usain onezko ur balios batez estali. Egun hartan berean, Jesus bere etxean zuen Simonek; espantitua zagoen gauza horiek ikusirik, eta zion bere baitan: Profeta bat baliz gizon hau, balakike nor den emazte hori, bekatoros bat dela. Jesusek ikusi zituen Simonen pentsuak eta mintzatu zitzaion. Ebanjelioan ikus daiteke ixtorio hori bere xehetasun guziekin. Azken buruan, amodio eta urrikalmenduekin itzultzen zelarik emazte bekatoros, bainan urrikitan sartuaren alderat, erran zioen: «Zure bekatuak barkatuak zaizkitzu». Eta Maria Madalena bekatoros handi et sobera aiphatua, Jesusen oinetarik altxatu zen eta ilki Simonen etxetik, barkatua, eta Jesusen amodioa eta bakea bihotzean.

        Ausartzen banintz, erran nezake, Maria bekatoros penitentarentzat, hain ona nahi izan dela agertu Salbatzailea, nola Maria bere ama osoki garbi eta sainduarentzat.

        Zer gauza miresgarria ikusten duguna egiazki, Kalbarioko mendiaren gainean! Jesus kurutzefikatua da. Haren oinetan da Maria, Ama eta Birjina doloratua; bainan haren oinetan da ere Maria-Madalena bekatoros konbertitua. Iduri du nahi dituela Jesusek bere begiak azken mementoan baratu, saindutasun konzepzionetik beretik kontserbatuaren, eta saindutasun penitentziaz kobratuaren gainean, bat eta bertzea gisa hortan bere amodioan besarkatzen dituelarik.

        Maria Saindua eta Maria penitenta, biak Kurutzearen oinetan Jesus hiltzean! Zer erakaspena! Zer gozoa eta esperantza bekatoreentzat!

        Bainan bada zerbeit oraino gehiago, eta iduri du nahi daukula Jesusek gisa guziz irakutsi, bekatoreentzat dela bereziki mundurat ethorria. Phiztu zenean eta ilki thonbatik, lehenik, eta bere Apostolu maiteeneri baino lehenago, Maria-Madalenari zaio agertu. Ez naiz mintzo Jesusen Ama Dibinoaz; nahiz ez daikun Ebanjelio Sainduak gauza hortaz deus erraiten, uste izan dezakegu bere Ama maitea nahi izan zuela lehenik kontsolatu. Zer nahi den, Maria-Madalena da lehenik aiphatua dena. Hortarik ikusten ahal dugu gorago jadanik erran duguna, zer amodio eta urrikalmendu, zer barkamendu errexa aurkituren duen Jesusen Bihotzean, urriki umil eta amultsu batekin haren ganat, Maria-Madalenak bezala, ihes egiten duen bekatoreak.

        103 Barnago oraino bilhatzen badugu, ez othe dugu Jesusen egiteko moldean ikusiko haren Jainkotasunaren froga ageri bat! Nolakoa den mundua, nolakoak diren gizonak Maria-Madalenaren iduriko emazteentzat, aski badakigu. Ez dutela hekientzat estimurik. Konprenitzen dugu errexki; bainan ez dute ere urrikalmendurik; ikusi dugu jadanik Simon Farisauaren etsenpluaz. Hasarretua, erreboltatua zagoen, zeren gisa hartako emazte batek, haren etxean sartzeko, eta Jesusen oinetaraino ethortzeko ausartzia izan zuen. Jesusen sentimenduak aldiz, Jesusen hitzak, amodiozko, barkamenduzko sentimenduak eta hitzak dire: Zohaz bakean, barkatuak zaizkitzu zure bekatuak (Remittuntur tibi peccata. (Luc. VII, 48).).

        Josepe zur-langilearen semetzat atxikia zena, haren laneko laguna izanen othe zen hitz horren erraitera ausartatuko zena? Nork uste izan dezake? Hirri eginen zuten guziek, ez balitz izan Jesusen hitzetan, Jainkozko urrikalmenduaren indar bat. Kontrarat espantitzen dire; ungi konprenitu gabe, badute hargatik suspitxa, badela hor, gizonaz goragoko zerbeit: «Nor da bada hau, diote, bekatuen barkatzeko? (Quis est hic, qui etiam peccata dimittit? (Luc. VII, 49).). Maria-Madalenak, ikusi zuen harek ungi. Entzutearekin Jesusen hitz hauk: «Zure fedeak salbatu zaitu: zohaz bakean» (Fides tua te salvam fecit; vade in pace. (Luc. VII, 50).), bakea eta barkatua zelako sinhestea jautsi ziren haren bihotzerat; hanbatetaraino non, ez baita herabe izanen Jesusi azken hatseraino jarraikitzeko.

        Gutaz bezinbatean, erran dezagun kontsolazione handirekin: Bai, Jesus Jainko botheretsua da! Eman dauku ikustera bere mirakuiluez, bere Jainkozko egintza miresgarriez. Bainan ere sentiarazten dauku amodioekin, urrikalmenduaren Jainkoa dela, lurrerat ethorria bekatoreen deitzera eta galduak direnen Salbatzera: Propter nostram salutem descendit de caelo... Salvum facere quod perierat.