Poul Khoen, poeta ttipiak hala erraiten zuen:

      «...Gauerdiko ilunbe euritsuetan, espaloietako takoi soinuek eta seduktore sintzeroen bila irtenik diren katu emeen auriek inspira erazten naute batzuetan. Besteetan aldiz, hautsi, iadanik konposaturiko poema amaigabea...»

      Eta afirmazio honen lekuko gisara, poema nimino bat utzi zuen —Bart Arratsekoa— deituko zuena. Besteak beste, Poul poeta afizionatu bat besterik ez zen, eta poema honetan adierazi nahi zuena ezin egokiago datorkigu guri, poeta afizionatuori alegia. Ikus dezagun.

 

 

BART ARRATSEKOA

 

Hormak beltzak ziren

lau aldeetara hedatuak.

Ortzearen monotonia

izar bakoitzean disimolatua.

Karriketako farolen irriak

hautsia, gau eraiki berria.

Urrun, lurrari enfokaturik

linterna bailitzan hilargia.

Baina alferra dateke

poeta ahul baten argizaria

ilunak deskribatzen baitu

gauaren izate miragarria.