ZETAZKO MAINDIRE BELTZEZ

 

Uztail ilunabar batez iduzkia ez da gori

behor zuriaren urregorrizko begi ninia iduri.

Aintzira bazterrean etzanik, neskatila emeak

belar gozo artean larru gorritan erneak.

Enarak, beren umaldi berriak arrastan dituztela

aienatu egin dira ziutate gainko diamante urdinetik.

Sanjuan sagar horiztak berriz, umotzen ari dira jadanik

sortu orduko beren buruak adaska idorretan urkatuz.

Harri erauntsi baten kontzertua eman da erribera aldean

atabalarien desgaraiko erredoblatze pairaezina bailitzan.

Umezurtzaren oin tipiak buztin gorrizko putzulu baten lohitan

erdi murgilka doaz, istanpatez gogobeteko plazerretan kiribilduak

Iduzkia ordea, muino urrunean oskorri eginez eskutatzera doa

hare gorrizko ene ohantze zabala zetazko maindire beltzez estaltzera utziaz

 

 

(Gezurra badirudi ere, eguzkiak traiziona lezake gizona, eta desertu leze dentso batetan argirik gabe utzi. Behin batez, Uhland alemaniar poeta handia halatsu geratu zen, poema ezti honek oroit arazten digunez).