EURIA ATERTZEA BEZAIN OHARKABEAN

Negua iristen da bat-batean

hankekin orbela zapalduz,

salda katiluak partekatzen

ditugu teilatupe samurretan,

arrimatu egiten gara magal

beroa adierazten duen kera,

hitzen bat xuxurlatzen dugu

hotza bera artesitzeko beldurrez,

zalantzak galderak kezkak

ematen dizkiogu elkarri

(iltzeak azken finean, iltze

zorrotzak, iltze betikoak,

zalantza, galdera, kezka gehiago

apuntalatzeko erabiltzen ditugun

iltze zorrotz eta betikoak),

egurrezko hesolak jasotzen ditugu

babesteko,ezezagunetik babesteko,

datorkeenarengandik babesteko,

eta itxitura horietan sartzen gara

lepotik lotutako gure desioekin,

elurra jaten eta balaka ari diren

gure desioei artilea ebakiko dien

norbait bilatzen dugu telefono

agendaren orrietan, baina

jendearen kontrako gerra hasi zenetik

etenda daude telefono kableak,

oinez hasten gara, harat-honat

ibiltzen gara zirkunferentziak

marraztuz ilargitik beha dauden

astronauta desterratuen begientzat,

jendearekin topo egiten dugu,

agurtzen ditugu, oharkabean uzten

ditugu, musu ematen diegu,

gorrotatu eta inoratu egiten

ditugu agian eta ibilian goaz

zer moduz zabiltza? galdetuz

gero belar printza berrien usainak

iristen zaizkigu sudur zuloetara

eta neguan hildakoen zenbaketa

bukatu eta parteak idazten ditugu.

Jaioko zaizkigu azazkal berriak

eroritakoen ordez, baina gu ere

hil arte biziko gara, ez gehiago,

eta zalantzak, galderak, kezkak

apuntalatzeko erabilitako iltzeak

lur azpian ugertuko dira gurekin

eta gure memoriarekin batera.

Urtaroak doazen bezala joango gara,

bata bestearen atzetik, oharkabean.