NEVADAKO ARTZAINARI (II)

                Airea: Oihan beltzian zuñen eijer den.

Ene herritar gazte maitea,

zuri gira gu behatu.

Toki hortako penak zer diren

oro ditutzu aitortu.

Beste Eskualdun anitzen ere

hori daukute salatu.

Penan direnak nahi nituzke

ein-ahala kontsolatu.

Nihau ez-deus bat izanagatik,

huna zonbait hitz lañoki,

Kontseilu ona ez baita behar

utzi sekulan banoki.

Atsegin nuke, askok bezala

ongi mintzatzen banaki,

Bakotxak dakin egia hura

erran behar du goraki.

Eskualdun anitz Ameriketan

artzaingoan dira jartzen.

Hor kausitzen den bizi dorpeaz

anitzak dira lotsatzen.

Mendia utzi eta hirian

zer ote zeie gertatzen?

Ez dire heiek zuek bezala

bake on hortaz gozatzen.

Erran daukuzu: «Penagarri da

hemen igande eguna.

Meza-sainduaren entzutea

guk ezin dezakeguna!».

Bainan bihotzez balin baduzu

beti borondate ona,

Jainko onaren grazia segur

jautsiko da zure gana.

«Desertuetan bakartasuna

dela hain lotsagarria!».

Goiti zerurat behatu eta,

zer gauza xoragarria!

Izar eder hek dirdiran daude,

izarrak ta ilargia...

Hantik gu ganat begira dago

heien guzien Nausia.

Betleemeko harpe batean

Salbatzalea da sortu.

Hango artzainak, aingeru batez,

ditu bere ganat deitu.

Heien agurra nahi izan du

lehenik errezebitu.

Artzainak zonbait maite dituen

ez dia ongi frogatu?

Eskual-herrian, mundu guzian,

orotan da Jainko bera.

Ez dugu zeren izan dezagun

nehork urgulu sobera.

Uros ditake bizitzen dena

haren legen arabera.

Jeiki-erorka pasatzen dugu

mundu huntako denbora.

Beti bidian goatzi oro

munduan sortuz geroztik.

Zerura heldu nahi ginduke

bakotxa gure lekutik.

Jesusek eman dauku Ama bat

gu atxikitzeko xutik.

Ama Birjina, zuk har gaitzazu

guziak zure eskutik.

Jainko onaren baitan guziek

behar dugu fidantzia.

Harek segurki ezagutzen du

ongi gure flakezia.

Jesus otoiztuz, elgar maitatuz,

galde dezagun grazia:

Zori-onean goza dezagun

Eternitate guzia.

1949