OBEDIENTZIAZ

                Airea: Ikusten duzu goizean...

Itzain bat zohan bidean

idi-orgen aintzinean,

akulua soin gainean;

idiek ere segitzen dute

nausia urrats onean;

gauaz ala egunean

gertatzen ziren gunean,

beti leialtasunean.

Noizbait bada hasi ziren

idiak arranguratzen

anitz zirela nekatzen:

bide patarrak lur-lan gogorrak

zeieztelarik gertatzen;

nausiak ditu laguntzen,

adarretarik tiratzen,

akuluttoaz sistatzen.

Akuluaz ez guxtatuz,

hasi ziren sudur-huxtuz,

orger ostiko tiratuz,

itzain onari eskapatzeko

egin ahala bermatuz;

nausia zoan penatuz

idiak ezin moldatuz,

beti zohatzin tematuz.

Temak deus onik ez dauka,

idiak bide bazterka

partitu ziren lasterka;

nausiari ez segitu nahiz

hor eman ziren trebeska,

herrestan eta punpeka,

jo zuten peko erreka,

ein ziren mila purruska!

Akuluaren gisara

egiak gure jaidura

sumintzen dauku ardura;

gure buruz gain bizi nahiak

eiten du gure malurra,

utziz urgulu galkorra,

gaiten beraz gu baitara

bizitzekotz deskantsura.

Gauza bati dut pentsatzen,

nere baitan dut senditzen,

ez dela aise zentzatzen...

gazte maiteak, ikas zazue

nagusier obeditzen,

kontseilu onen segitzen,

behar delarik sofritzen;

gero ez da urrikitzen.

Sortzean inozentzia,

gero jiten da zentzia,

Jaunaren probidentzia;

Jainko onari obeditzia

zer bake gozo eztia!

nik ere hortan bizi

iragaiteko guzia,

galdegitzen dut grazia.

1929