SOLDADO LAGUNERI

Mila zortzi ehun eta lau hogoi

eta hemeretzigarrena,

Frantziari zerbitzuaren

errendatzen garena;

penan direnen kontsolatzeko

orai izan dut ordena,

nahiz ez den ene gradua

ofizioan gorena.

Zorteak deitu izan gaitu

beraz, adixkide onak,

erresumaren zerbitzuko

oro elgarren lagunak;

eta laster anaiak gare

oi guziz eskualdunak,

aberats ala pobre izanik

elgarrez estimu onak.

Xuberotik, Lapurditik,

eta Baxenabarretik,

etorri izan gira hunat

urrun Eskual-herritik,

zer ikusi behar ote dugun

asko gogoeta eginik,

bizitze berri bat hasten baitugu

hemen kausituz geroztik.

Eskual-herrian libertatian

eder zen gure loria,

nun aurkitzen ahal ote da

zorion bat hobia?

Hemen aldiz giltzen azpira

maiz kunplimendu garbia,

gure esklabotasunaz dute

guti miserikordia.

Eskual-herrian bezala hemen

ez dugu kausituko

karta-yokoak eta pilotak,

oneski libertitzeko;

bainan bada beste yokorik

guri xangrin emaiteko,

Jainko Yauna dut otoizten beti

pazientzia hartzeko.

Utzi behar izan ditugu

gure sor-leku maiteak,

burrasoak, haurrideak,

eta adixkideak;

zer bihotz-mina eman daikun

orduko gure zorteak,

gure lagun maite heieri

adio erraiteak.

Geroztik hemen izaiten dugu

bada zerbait nahigabe,

nik erran gabe badakizue

orok dudarik gabe;

larderiarik handienean

libertateaz ez yabe,

pena horren medioz gare

beraz hemen dohakabe.

Horrengatik ez dugu behar

lege hori kasatu,

zeren bakotxak bere aldian

behar baitu pasatu;

eta Frantzia maitea

guk behar begiratu,

bakotxak gure egin-ahalaz

behar dugu sostengatu.

Beraz sobera gogoeta

ez dezagun, ez, egin,

penak jasan behar baitira

pazientziarekin;

libertatea etorriko da

bai segur denborarekin,

Eskual-herrian gozatzeko

gure lagun maitekin.

Arte huntako penak ditugu

ixilik sofrituko,

libertateko egun ederra

guri etorri artino;

gero guziek elgarrekin

erranen dugu oraino:

Biba, biba, zu, libertatia,

gau et'egunak diraino!