SOSAREN ESKLABOTASUNA

        (Sosa mintzo)

Deitua gatik Urre

Zilar eta Kobre,

Eni emana gatik

edozoin kolore,

Lehenago banuen

denetan ohore,

Orai ez gehiago

estimurik ere...

Lehen gazte zuhurrak

jan-edanetako

nitaz griña bazuen,

berdin beztitzeko.

Dotea segur zuen

ezkontzen zeneko,

Familia eder bat

geroan hazteko.

Aitatxo hor jarria

ateaz kanpoan

Pipa zango luxe bat

emanik ahoan,

Amaxo're han baitzen,

ni haren altzoan,

Biek nindabilaten

Karesa goxoan.

Egun garbi ederra

zelarik neguan,

Ekitatzen ninduten

iguzki beroan.

Gero amaxok sartuz

lihozko xakuan,

Pausuan jartzen nintzan

kutxaren xokoan.

En'egoitza goxotik

hor naute kasatu;

Geroztik nehun ere

ezin naiz pausatu:

Gau-egunak jauzteka

behar tut pasatu.

Nik ez dakit jendea

zerk duen zoratu.

Zoramendu hortarik

jenden argitzeko,

Hitz bat erran nahi dut

denek aditzeko:

Gaizki erabiltzetik

ni begiratzeko,

Guziek har nezaten

obra onetako.

Ostatu merkatutan

gizonak nabilka,

Herrestan, edarian,

beti igerika:

Traidorekerietan

zonbat itzulika!

Zoin dohakabe nizan

ez dirot esplika.

Oraiko andrekin dut...

kasik etsitzeko:

Botaka nabilate

moden segitzeko.

Tinduz emokatuak,

erdi-beztitzeko!

Zer etxekandre-gaiak

menaian sartzeko!

Zuhurtzia gaixoa,

nun ote habila?

Hi galduz geroz, nitaz

ez die axola!

Hanbat gaixto berentzat:

ni ibiliz hola,

Zaluxko joko die

errekaren zola.

1949