EMASTIAK
SENAR MOZKORTUBARI

Senar maitia, zakuztaz

Etzanta luze lurrian,

Ondamengarri etxian;

    Adimen barik,

    Lotza bagarik,

Ardau asko urdallian,

Mozkorra beti aldian,

Eta ni naibagepian.

Beti ni gogoratuten

Zelan bixiko garian

Arantza askoko bidian;

    Urdallak utzik

    Eta billoixik

Urrikerijen artian;

Negarrez eta lanian,

Bixitza bake bagian.

Ume lastanak eta ni

Oso gagoz makaldurik,

Gozez ta otzez galdurik;

    Osategira,

    Beti begira

Senarragaz arriturik;

Bada, mozkorrak arturik,

Gitxi dakazku dirurik.

Olan jarraitu ezkero

Il biar gaitu goziak,

Geitubaz atsekabiak.

    Au naibagia,

    Senar maitia!

Dakazku mozkortutiak.

Artu ekandu obiak

Aldatubagaz bidiak.

Mozkorraldijak sarritan

Dakargu erijotzia,

Edo arin ondatzia,

    Minberaturik,

    Indargaturik,

Bijotzaren ibiltia;

Eta mozkorrak artzia

Ixan oi da galbidia.

Iturriko ur garbija

Da edaririk onena

Eta osasuntzubena,

    Sentzun argija,

    Guztiz garbija,

Guganatuten dabena.

Edan, bada, ur gardena

Zorijona dakarrena.