SIMONEK MAITIARI

Neska eder bat ikusi neban

Elixara juanian,

Zerutar baten antz emon neutsan

Jarraitzen eban bidian.

Zerbait eroyan ixarrituten

Arpegi bardin-bagian,

Begijetatik guztiz aringo

Sartu yatan bijotzian.

O neska galant, zoragarrija,

Ederretarik, ederra!

Bijotz barruban lanian daukat

Maitetasunen su-garra.

Zu zara nire alaitasuna

Argitzen naben ixarra,

Zu ikustera sarritxu nua

Elixearen aurrera.

Elix aurrian, zeure begira,

Ikusten nindusunian;

Benetan malte zindudazala,

Ezautu zendubanian,

Irribarrezka, agur egiñaz,

Elixan sartzen ziñian,

Eta orduban nire bijotza

Jarten zan zorijonian.

Gero bein baten aurrez-aur bijok,

Giñan aurkitu kalian,

Zure ta nire arpegi bijak,

Ondo gorritu zirian.

An esan zeustan —ikusten zaitut,

Nik, Simon, eleix aurrian—

Erantzun neutsun— zagozalako

Ane, nire bijotzian.

Aurrerantzian ikusten giñan,

Or-emen kale artian,

Maitetasuna geitu ta geitu,

Ikustaldi bakotxian.

Zerubetako aingeru bat zan,

Nigaz batuten zanian,

Gogamenian sartuta neukan,

Egunaz eta gabian.

Bein baten berak agertu eustan,

Beraren maitetasuna,

Eta ganera, eskiñi gogoz,

Betiko zintzotasuna.

Au bai niretzat, Jaungoiko lastan,

Zorijoneko egunal

Pozez suturik neukan bijotza

Ai neure Ane, kutuna!

Ogibidian aldendu nintzan,

Itzaltzu itxasketara,

Negar-malkubak, agertzen ziran,

Gogotzu begijetara.

Aneri agur eginta gero,

Niñoyan urrunetara,

Guztiz bildurrez ta gogoratzen

iNoiz ikusikot ostera!

Ingurubetan itxas sakonak,

Goyetan ixartegija,

Zeru guztija biurtuten zan,

Ixpillu garbi-garbija.

Bere barruban ikusten neban,

Argiro Euzkelerrija,

Euskelerrijan, neska eder bat,

Anetxu maitagarrija.

Guztiz zintzuak ziran geroko,

Alkarren maitetasunak;

Etorri ziran alkartutera,

Bultza euzkuben egunak.

Ona gu orain, Ludi onetan,

Ezkonduriko lagunak,

Jainko lastanak dakarguzala,

Lanketa guztiz bigunak.