BIXI BEDI
EUZKERA MAITIA

Euzkeraz entzun neban,

Jayo nintzanian,

Anboto mendijaren,

Beko barrenian.

Euzkeraz dantzut beti,

Nik oraiñartian,

Eta daukat sartuta,

Neure bijotzian.

Beti dot guztiz lastan,

Euzkera geuria;

Nun idoro leiteke

Berbeta obia?

Niretzat ixaten da,

Eztizko berbia,

Esaten dodanian,

Amatxu maitia!

Euzkeldunen artian,

Berbeta gozua,

Asabak itxiriko,

Kutun-kutuntxua;

Baita bijotzetako,

Pozgarri osua,

Esaten dogunian

Neure lastantxua!

Euzkera ilgo dala,

Uste dodanian,

Zer da jazoten dana

Nire bijotzian?

Ikara ta minbera,

Arnasa artzian,

Guztiz makalduten naz

Ni osasunian.

Amatxuk esan eustan,

Ilgo zan aurrian,

Agur alaba lastan,

Laster naz lurpian!

Euzkeraz otoi egin

Nire lurganian,

Euzkeraz nai dot entzun

ilda nagonian.

Ama! —erantzun neutzan

—Zure lurganian

Belauniko jarrita,

Otoi egitian;

Euzkeraz diardukot,

Goiz ta arratzaldian,

Bijok zagozelako,

Nire bijotzian.

Euzkeraz nai dot ekin

Pozez ta bakian,

Neure naibagietan,

Zein zorijonian.

Bijotza sendatzeko,

Miñez dagonian,

Iraun bedi betiko

Euzkadi maitian.

Sendatu beite, bada,

Euzkera lastana,

Amatxuren altzuan,

Ikasi nebana.

Pozgarrizko berbeta,

Maitetzen dodana,

Bijotz minberatubak

Sendatzen deustana.

Ekin, bada, euzkeraz,

Euzkotar maitiak,

Jarraitu dagiguzan

Asaben bidiak.

Erbestian eztagoz

Ekandu obiak,

Bake ta pozgarrizko

Zerutar legiak.