MAITETASUNAK

        Bitor

Zek zenkazan zu, beti nigana,

Gaztiak giñianian,

Zoluetara, mendijetara,

Ezetan niñoyanian?

Ai Juste, Juste!, ibilten ziñan,

Nigandik beti urrian,

Jakin bagarik maitetasunak,

Oraindik zertzuk zirian.

        Juste

Eta zu zetan etorten ziñan,

Sarri egun bakotxian,

Uraren billa iturritxura,

Ikusten ninduzunian?

Ai Bitor, Bitor!; zek zerabiltzan,

Orrela nire atzian,

Adimen baga maitetasunak,

Zer ziran jakin ezian?

        Bitor

Adin bateko ume gaztiak,

Eta auzuak giñian,

Beti gengozan jolastuteko,

Guztizko gogo onian.

Ai Juste, Juste, jolas-laguna!

Mendi andijen artian,

Goiz ta arratzalde beti zengozan,

Zu nire gogamenian.

        Juste

Eta ni Bitor, ume nintzala,

Zu barik itzal nenguan,

Jolastuteko, mendiratzeko,

Zu beti nire goguan.

Orain amasei udabarrien

Astuntasunaz buruan,

Gaztetan legez nago ni beti,

Poz-pozik zure onduan.

        Bitor

Nik barriz Juste, gau eta egun,

Zaukadaz beti goguan,

Maitetasunaz aldendu bage,

Ai!, bijotzaren barruban.

Zu zara ixar argi-argija;

Nik dakustana munduan

Illarte beti, bixi nai neuke

Ludijan zeure onduan.

        Juste

O! Bitor, Bitor, agertu dozu,

Maitetasuna nigana;

Orrelaxe da niria bere,

Oso zintzua zugana.

Jaungoikuari eskatzen deutsat,

Begiratzeko gugana,

Bere gurariz ixan gaitezan,

Batubak alkarregana.