14
ALKAR EZIN IKUSI!

        Asto itxu bat zeukan Pernandok ikulluan. Asto ura iñork erosiko ez ziola, amezketar guziak bazekiten. Zertarako erosiko zion, bada, iñork asto itxua?

        Alako batean, Pernandok berak erosi zuan beste asto bat, eta... itxua ura ere!

        Pernando gizarajoa txoratuko zala uste izan zuten amezketarrak. Baña... bai zera txoratu!

        Urrengo peri-eguna etorri zanean, artu zituan bi asto itxuak eta an joan zan Tolosara.

        Gerturatu zan bat.

        —Asto oiek saltzeko al dauzkatzu, Pernando?

        —Alaxe dauzkat bada.

        —Ez daukate itxura txarra... Ez al dute akatzik?

        —Ez, ez... Denbora askotxoan alkarrekin ikullu batean egon dirala ta... alkar ezin-ikusia, besterik ez.

        —Ori besterik ez baldin bada...

        —Besterik ez. Ezin alkar ikusi...

        Beste gizarajoak erosi zituan bi asto oiek, dirua eman zion Pernandori, ta amezketarra an joan zan pozik diruari txin txin eragiñaz.

        Eroslea ere alai zegon, astoak merke-xamar erosi zituala-ta. Baxo-erdi bat Jesus batean ziplatu ta gero, asi zan etxe-alderako asmotan. Astoai-soka kendu zieten, eta arre esanaz, asi zan txistu-jotzen.

        Astoak geldi ordea. Makillaz jota ibiltzen asten baziran, beti bazterretara ta bear ez zan tokietara zijoazten. Zer asto arrano ziran aiek!

        Begira ta begira, itxuak zirala antz eman zion azkenerako erosleak. Eta egiñaletan an joan zan Pernandoren billa.

        —Baña gizona —esan zion arkitu zuanenan— zer asto eman dizkidatzu? zertarako ditut nik asto oiek, alkar ere ezin ikusi dutela? Ekatzu neri berriz dirua ta artu itzatzu zere asto zar oiek!...

        —Ez «konpañeo» ez. Astoak erosi baño len, nik argi asko esan nizun alkar ezin ikusi zutela. Ala ere erosi egin zizkidatzun. Orain... or konpon! Ibiltzeko gauza ez badira, lukainkak egiteko saldu itzatzu.