MATER DOLOROSA

Ama biotz-kementsu

naigabetsua

zutik, negarrez dago

gurutz-alboan...

Etsaiak deadarka

bere ondoan...

Illun ta ikaraz dar-dar

dago mundua.

Illunpean sartu da

lotsez euzkia,

negarrez daude izarrak

goiko illunpetan,

odei-pean negarrez

dago illargia,

ta aingeruak negarrez

Zeru goietan.

Zerutik-bera jetxi,

aingerutxoak,

ta urrezko ontzirik eder-

ederrenetan,

bildu gure Amaren

negar-malkoak,

muiñ-egin, eta jaso

Zeru-kutxetan.

Andre biotz-kementsu,

Ama samiña,

itxaso antzekoa

da zure miña:

zazpi ezpata zorrotz

biotz-muñean,

ta alare, zutik zaude

gurutz-aurrean.

Semeari geiago,

ai!, ez begira:

bere begi ederrak

itzali dira:

ez, ai!, bere kolkoan

jarri burua,

itzali da-ta bere

barrengo sua.

Ez, ai!, bere ezpañetan

jarri zureak,

zimeldurik dauzka-ta

ezpaiñ-loreak:

ez laztandu geiago

gorputz-illotza,

geitu ez dedin zure

miñ latz-zorrotza.

Neri begira orain,

Ama maitea,

ni bai naiz orain, Ama,

zure semea.

Nere kolkoan jarri

zure burua,

piztu dedin nerean

maitasun-sua.

Zure ezpañak ezarri

nere ezpañetan,

gurutzea maitatu

dezan benetan:

Ama, laztandu nere

korputz ergela

beti maite zaitzan

nik Ama bezela.

                        Altzon 1929gko, Aste santuan