UMETXO BATEK BERE ZERUKO AMARI

Ama, zergatik, ai!, ote daude igartuak

atzo or nik pozez jarritako loretxuak,

        lore mardul-usaitsuak...?

Buruak makur, illotzik orain begira...

Nere loreak, Amatxo, oiek ote dira?

        Amatxo, oiek ote dira?

Amaika bider goiz-goizetikan alaiki

soro ta zelai oiek biltzen naiz ibilli,

        oiek biltzen naiz ibilli!

Eta bai pozez nintzala, Ama, etxeratzen,

sortatxo aiek Zutzat zirala pentsatzen,

        Zutzat zirala pentsatzen...!

Ama, zergatik ote daude, ba, igartuak

atzo or nik pozez jarritako loretxuak,

        lore mardul-usaitsuak...?

        Olaxe nion

        nere artean

        nere loretxo

        lirañak

        Zure alboan

        Ama, ikusirik

        buruak makur,

        igarrak.

        Ta bat-batean

        aingerutxo bat

        nere aurrean

        jarririk,

        begi maitetsu,

        Zeru-irriparrez

        auxe esan zidan

        maiteki:.

        «Iñoiz igarten

        ez diran lore

        lirain-ederrak

        nai-ituzu?

        Ara, ba, ugari

        zure biotzan

        sortzen ta aunditzen

        zaizkitzu».

        Zeruratu zan

        aingerutxoa,

        ta nik, Amatxo

        geroztik,

        aren miñaz miñ

        atera ditut

        loreok biotz-

        -mamitik.

        Tori, Zuretzat...

        Begira zenbat

        maite zaitudan,

        Amatxo...

        Orain sorta bat...

        Beste bein, Ama,

        ekarko izkizut

        gehiago.