UDABERRIA

Negu-lozorrotik

esnatu da lurra:

mendi egaletan

urtu da elurra.

Jolasean dabiltz

bildotsak soroan:

asi da kukua

kantari basoan.

Otza badijoa

etxetik igesi:

piztu dira udare,

sagar ta gerezi.

Beste lurraldetik

eldu da txoria:

lorez eta abestiz

josi da mendia.

Lanean soroan

kantari gazteak:

eguzkitan alai

amona-agureak.

Baserri aurrean

jolas dagi aurrak

pozez zaunga dagi

alboan zakurrak.

Bizitzak musuka

piztu du lur illa:

Maitaleak, poztu...!

eldu da Orrilla.

Udaberria, udaberria,

ama emakoi kutuna!

Ixuri gugan zure bularren

esne sendakor leguna.

Mendi-gañetik ikusi zaitut

etortzen gure artera,

usai gozozko janzki zuriaz,

erregiñ baten antzera.

Zelaitik-zelai ibilli zera

loraz jositzen zelaia,

ta ibar ta mendi, nun-nai zabaltzen

zure janzkien usaia.

Zure etorrera nabaitu dute

seaskatxotan aurtxoak,

ta sutondoan otzez dardaraz

zeuden agure ta atsoak.

Agur eta agur, udaberria,

ongi etorri gugana:

ez, arren, guri ukatu gaurtik

zure musu ta laztana.

Ixuri gugan zure erraietan

dakartzun emaitz bizia;

izan zu gure sukaldetako

zorionezko euzkia.

Izan aurtxoen zoragarria,

agureentzat, bizitza,

gazteentzako, maitasunezko

illargiaren dirditsa.

Zure besarkaz berotu, arren,

gure Erriaren biotza:

urtu, oraindik bular gañean

ai!, daukan neguko izotza.

                                Altzon 1928gko, udaberrian