LORETI

Lokatz zikiñez josirik zegon bidetik

zikindu gabe nai zun igaro Loretik.

Lokatz-gañean an-or arriak ba dira,

«noan pilliki lokatz ta arriai begira»

esan, ta arturik bere eskuetan makilla,

abiatu zan zoriontasunan billa.

Amets gezurra... Zeru bidea, ai!, utzita

noruntz dijoa zerutar uso pollita...!

Egak izan-ta, zergatik egan ez egin?

Lokatz bide au, noletan zaio atsegin?

Ator gugana... entzuten nun bide ertzetik...

Ator...! zioten bideko lokatz tartetik.

Erantzun gabe, alde egin nuan mendira,

ta antxe egon nintzan pozez Zerurontz begira;

An ere laister jakin genduan berria:

«Etxean dago Loreti loiez josia».

Ara menditik orduan nere biotzak

zuzendu zizkan itz ezti baña zorrotzak:

                Agur, ene illobatxo

                Loreti maite;

                ziñez zoriontsua

                beti izan zaite

                Zorionik —diozu—

                emen ez dago:

                ez unan, ai!, esaten

                ori lenago.

                Zorionik ez zegon

                lokatz-bidean.

                Badakin nun zegonan?

                An, gurutzean.

                Jaunak agertu zigun

                bide orretan,

                ez munduak uste dun

                atsegiñetan.

                Ire burua ukatu

                ta gurutza artu,

                Jesusekin piztu,

                ta Zeruan sartu.

                Zoriontsu izan nai den?

                Orra bidea:

                beste biderik ez den,

                ene maitea.

                Egizko zoriona

                an, Goiko ura...

                Ene illobatxu ona,

                ene Loreti,

                gaurtik Zerura

                begira beti