BERTSO GAXOAK...!

Udazkeneko aize zakarrak

zugaitz-ostoak, ori ta igarrak,

        lurreratzen ditunean,

naigabe baten arantz zorrotza,

beazunezko tanto mingotza

        nabaitzen det biotzean.

Or eta emen, ai! banatuak

dabiltzan nere bertso gaxuak,

        laister eroiko ote dira,

osto ori ta igar oien antzera

eriotzaren zulo-leizera

        ai! ta illobiko illundira?

Bidezkariak lore zimela

artu ta gorde oi-dun bezela

        oroigarritzat bidean,

ez ote ditu nere bertsoak,

biotz-bideko lore gaxoak,

        iñork gordetzen etxean?

Bertso gaxoak! egun-sentian

jaio ta laixter arrats-aldian

        ilko diran loretxoak...!

Bertso gaxoak! ustekabean

kabirik gabe t'elur gañean

        jaio diraden usoak...!

Argi-unetan nere gogoak,

sortu zinduzten nee-semetxoak,

        atozte danok nigana!

irten ziñazten etxe onetan

ba dago oraindik, bazter oietan

        ez dagon muiñ ta laztana.

Bizi nerekin nere kolkoan,

amets alaien kabi beroan,

        elurra ari dan artean...

Nork esan, zuek egunen baten,

piztuko berriz ote ez zeraten

        biotz au iltzen danean?

Nere ametsen argi-dirdira

diran bertsuok, ilko balira

        danok batean nerekin,

ene biotza, ez du ajola...

bertso berriei bizitz-odola

        ematen, orain lez, ekin.

Zure barrengo poz-naigabeak,

burrukak, naiak, amets ta usteak

        berriz irauli bertsotan...

Gure atsegin ta poz bizia,

gure barrendik seme berria

        jaio ta arturik besotan!

Orixe dira nere bertsoak:

nere barrengo seme gaxoak,

        nere biotzan zatiak;

Zeru-bidean doan biotzak

diozkan otoitz, burruka-aiotsak,

        negar, asmo t'eskariak.

Artu ta gorde, adiskidea,

bidezkariak bide-lorea

        gorde oi duan bezela:

agian zure biotz barruan

mardulduko da, gaur zure eskuan

        daukazun sorta zimela