NERE AURTXOA

           I

Seaskatxo polit bat

badet nere etxean,

ta Aurtxo Jesus eder bat

seaska gañean.

Beti Zerurontz beira

ditu begitxoak,

goruntz jasota beti

bere besotxoak.

Pozezko irripartxo bat

beti ezpañetan;

bere ointxo zuriak

beti jolasetan.

Oñetan muiñ-eginda

jun oi naiz etxetik:

muiñ berogoik ez da irten

nere biotzetik.

Etxera bezin laister,

seaskara noa:

ta Aurtxoantzat lenengo

nere muiñ beroa.

Betzat oerakoan

muiñ azkenekoa,

jeiki orduko, berriz

betzat lenengoa...

           II

Atzo negarrez arkitu nuan

bere seaskan Aurtxoa...

Negar-sotinga egon zitzaidan

egun osoan gaxoa.

Zer dezu, Jesus, nion negarrez,

nork egin dizu pupua...?

Ez egin negar... Esan, ai!, arren,

zerk zauzkan naigabetua...

Bagi maitetsuz begira niñun,

t'erantzun zidan negarrez:

«Nere Mexico kendu didate

nere albotik indarrez...

Berriz nerekin ikusi arte,

noletan egon ni parrez...

Otoitz, Kristauak, otoitz ta negar...

Otoitz, danok biotz-garrez...!»

                                Altzon, 1927gko Eguerrietan