NERE ERESIA

Umetandikan

nekin daramat

eresitxo bat

biotzean:

udazkeneko

illuntze baten

nabaitu nuan

barrenean.

Itzez jantzitsa

azaldu nairik

ekin det baña...

alperrikan.

Nere barrendik

irten nai ez du,

an bizi nai du,

bakarrik an.

Antxe bakarrik

abestu nai du

nere barrengo

eresiak:

netzat bakarrik

izango diran

itzik gabeko

olerkiak.

Olerkariak

betzat bakarrik

gordeta dauzkan

olerkiak:

abestu nai ta

itzez abestu

ezin zituan

abestiak.

Eresi ori

zer dan neonek

ezin esan det

bertsoetan;

bakarrik esan

agian leike

aingerutxoen

izkuntzetan

Itxaropenak

bezela goruntz

egan nai luken

nai samiña;

biotzak beti

musuka bekin

euki nai luken

atsegiña.

Nere barruan

berez sortuta

jaio dan lore

usaiduna;

nekin bizi ta

nekin ilko dan

amets alaia

eta illuna.

Udaberriko

Ugunabarran

antzeko argi

gogozkoa,

ta illuna, negu

gorrieneko

gau edurtsuen

antzekoa.

Ezerk asetzen

ez dun alako

barrengo gose

zerukorra;

irudimenak

laztandu nai ta

ezin dun amets

illezkorra.

Edertasunak

biotz-barruan

sortzen oi duan

egarria...

orixe da, ba,

ta askoz geiago

nere barrengo

eresia.

Ez zaitez, arren,

iñoiz ixildu,

ene eresitxo

euskalduna,

orain bezela

beti izan zaitez

netzat eztia

ta laguna.

Zu izango zaitut

bizitz-gauetan

maitasunezko

illargia;

nere biotza

izango zaitzu

seaska bero

ta illobia.

Biok, ba, ixilik

poz-naigabeak

esan ditzagun

bat-batera...

Nere biotza

iltzen danean

zu ere bertan

ilko zera