ERRENDERI, NERE JAIOTERRIARI

Errenteria, nere aurtzaro zorioneko

seaska kutun-beroa:

nere barrendik biotza igeska gaur zuregana

pozez urturik dijoa.

Pozez urturik bertsoz jantzita egan dijoa

zuri agur egitera:

pozaren pozaz bidezkaria jaioterrira

itzuli oi dan antzera.

Aspaldi ontan, osto igar baten antzera, Jaunak

Zugandik urrun narama:

baña ni zutaz aztu baño len, bere semeaz

aztuko litzake ama.

Aurra nintzala, zuri begira, oartu nitun

bertsoetako gogoak:

argatik beti, lotan zaudela, kanta oi ditut

zu zaintzen, nere bertsoak.

Umetandikan biotz-erdian irarrita antxe

daramat zure irudia,

nekin jaio ta nekin ilko dan oroigai kutun,

irudi illezkor-garbia.

Atoz, begira nigan dirdiraz dagoan zure

irudi eder-sorgiña,

ama langille beti gaztea, pitxi polita,

Oiarsoko erregiña.

Lanean ekin. Zure erraietan bizmen berriak

jarriko dizkitzu lanak,

ta zure sabel zarretik, berriz jaioko dira

seme ospetsu laztanak.

Ekin lanean. Bañan otoitzez lana igurtzita,

bidali zuzen Zerura...

Izan betiro Eliz-Amaren zaitzalle zintzo,

fededun euskaldun ura.

Arren, ez aztu, maitasun-musu baten antzera,

irarrita bekokian,

guraso zarrak utzi zizuten beren izkuntzaz

beren eriotz-aldian.

Izkuntza ori zurea da-ta, zure koroiko

pitxi bikaña dezu-ta:

zure obenez bera iltzen bada, betiko dezu

zure izen ona galduta.

Ara, an, arrizko esi-gañean ego-zabalik

zur'aingeru zaintzallea,

andik ezpata dirdiratsuaz adi-erazten

jo bear dezun bidea.

Erri maitea...! Piztu, ba, piztu zure barruan

itxaropenaren sua...

Ez ote dezu, antxen urruti ekusten zure

izar onaren kiñua...?

Aurrera. beti...! Matxin, Isasti, Zabalbide

ta Ugarten ama lerdena...

Oraindik ez da zugan agortu Tripoli eta

Orango zure kemena:

oraindik badu seme argiak egin-azteko

zure sabelak almena...

Izan, ba, laister Gipuzkoako koroi-gañeko

pitxi dirdiratsuena