GUDATEAN

ALARGUNAREN NEGARRAK

Guda dala-ta besoetatik

kendu didate semea:

kendu didate, baña noiz berriz

ikusko ote det maitea?

Gudarontz asko joan oi dira

ta gutxi andik etorri:

guda-ekaitzak bota, ai!, oi ditu

uda-azkenak ainbat orri.

Pozarik ez da nere etxe ontan,

alaiak iges-egin du:

emengo esku zana aldendurik

gaxook zer dagikegu?

Lengo basetxe zuri alaia

beztu ta txartu da, ziñez:

negar-dagila dirudi, bera

ez datorrela-ta miñez.

Or dabil motel-motel zakurra

gure baserri inguruan:

goseak berriz ia jan ditu

abereak ikulluan.

Sasi ta larrez josirik daude

landa, zelai ta baratza:

nun-nai dakuste nere begiak

nere min beltzaren atza.

Udaberriko lore t'euzkiak

ezin poztu ne'biotza.

Semea il bazait, nere esti-gaia

izango da eriotza.

Nun ote zaude, maite...? Agian

lotan elurran gañean...

Zure amari agian deika

zauri ta illotzen artean...

Agian... ene, ai!, utzi dezu

betiko ludi gaiztoa...

Oroipen txarroi, nigandik iges,

ez mindu nere gogoa.

Laister bukatuko omen da guda...

laister badatorkit, beraz:

laister orduan poztuko nazu

zure abesti minberaz:

Berriro zure begi-argiak

argituko dit gogoa

Zuk dakarkezu kabi ontara

berriro ogi ta beroa.

Mirentxu beti zure galdezka

etxean daukat negarrez:

argizaia lez urtzen ari da

gaxoa maitasun-garrez.

Ots-dagizute landa-zelaiak,

ots-deadarka abereak:

alarguna lez beltzez jantzita,

ots-dagizu basetxeak.

             * * *

Egia da, bai, bere berririk

ez dedala aspalditxoan...

Baña lanaren lanaz betarik

etzun izango oraingoan.

Seme gudari gaxo laztanoi,

nun, nola ote zauzkate...

Gudaka gaitzak egun abetan

izan dirala dasate...

Mirotz zitalak nere kabitik

ostutako umetxoa,

edan ote du zure odola,

nun ote zauzka, gaxoa?

Gau t'egun nere biotzan dakart

kezka latz aben ekaitza;

biotz gaxo au jo ta zatitzen

itsasoak lez, arkaitza.

Kupitu, arren, nitzaz, Jaun Ona,

beira nere miñ zorrotza...

Kupiru nitzaz, bestela atera

nere barrendik biotza...