GUDA-ONDOREN

Atozkit, semetxu, atoz amatxoren

                magalera,

nere zoriona, nere poz-eztia

                zu bai-zera.

Aizea txistuka; leioak astintzen

                kazkabarra;

otz ene biotza... etxean izanik

                su ta garra.

Elur ta illunpeak estali du ibarra

                ta mendia:

nere biotza, elurretan dagon

                illobia.

Orren gau illuna! Nere biotz-gauen

                irudia!

Egunik ez netzat... Gudan il zan nere

                eguzkia!

Guda! Ez dakizu, ene seme, zer dan

                gudatea.

Ez dakizu zer dan aitatxorik gabe

                gelditzea.

Argatik dagizu par ta poz-irrintzi

                jolasean:

ezautuko dezu, gaxo orrek, nagarrez

                asitzean

Jolas, irrintzi, par, seme, egikezu, ba,

                bitartean:

egizuke orain zure amatxoren

                magalean.

Jolasok agian senda lezateke

                nere miña.

Atoz, egizu par, irrintzi ta jolas

                ba, sorgiña.

Atoz, nere arrats illunetako izar

                pozgarria:

poztutzeko aski det zure begien

                dirdaria.

Atoz, maite ori, estutu nazazu

                zure eskuaz,

piztu iya itzali dan nere gar au zure

                biotz-suaz.

Zugandik bizitza, ai!, iges dijoakit

                beraganuntz,

egoak azita, txoriak dagin lez,

                dagi goruntz.

Seme, zuk lotuta eutsiko dioza

                bai, lurrean;

ta agian kabia egingo du zure

                biotzean.

Bera jun ezkeroz zu alargunaren

                poz ta alaia,

maite, zu bakarrik, nire naigabeen

                ezti-gaia.

Atoz, ba, atoz, maite... Onela... Orain pa

                amatxori...

Sutan burnia lez, jarri zait biotza

                gori-gori.

Au nere zoruna! Eguzkia agertu

                ozkarbian.

Bañan, ai!, ez da urtu oraindik elurra

                illobian.

Bañan urtuko da: zure begi oien

                argi-izpiak

laister beren beroz ernazi ere bai

                an liliak.

Guzia orduan izango da, seme,

                poz ta alaia.

Gau illunarik ez, eta udaberriko

                lere-usaia.

Bañan, ene maite, zergatik dagizu

                orain negar...?

Amatxokin zaude... Ez negarrik egin...

                Egizu par.

Baña aurtxo gaxoak negar amatxoren

                magalean.

Ta negarrez loak artu zuan bere

                egal-pean.

Ta lurrera eldu zanean uda alai

                ta gozoa,

kabia utsik zegon... eta umezurtza zan

                aur gaxoa.

                                Comillas (Santander)