ATOZKIT, JESUS

Maitasun eskean, eskale antzera,

gau t'egunez dabil atetik-atera

        Jesus maitalea,

        maitasun-zalea,

        gure zoriona

besterik nai ez dun, gure Aita Ona.

Neonek neguko arrats otz batean

leiotik ikusi nuan ate-ertzean.

        Bere ille guzia

        elurrez josia...

        Dardaizka, baña zai

atea irikiko noiz ote zan ernai.

Ikusi ziñudan. Ama-zai gosiak,

egon oi diran lez kabian txoriak!

        Ikusi ziñudan!

        Geroztik zer dedan

        ez dakit, maitea,

beti zai noiz joko dezuan atea...

Eta iriki nion: au nere zoruna!

ta orduan jun zan etxetik illuna,

        ta antxe su-alboan

        itz-egin ondoan

        laztandu niñuan

eta lo artu nun Beraren kolkuan.

Ura lo eztia! Ura bai arratsa!

Lur-atsegiñak, ai!, diraden lokatza!

        Ura maitasuna!

        Ura bai zoruna!

        Biotzean miña

gero uzten ez dun zorun ta atsegiña.

Atozkit berriro, atozkit, Maitea!

Oroitu nitzaz ta jo nere atea.

        Geroztik leioan

        nago Zure usmoan

        an datorzenetan

Zure iduria noiz ikusiko detan.

Atoz, emaidazu orduko ardoa,

ogi eztitsua ta musu beroa;

        Berriz besarkatu,

        Zurekin ni batu,

        lorea bezela

ai!, lekaro onetan ilko naiz bestela.

Atozkit, ba, urtu da bideko elurra

ta etxean bada naiko jan t'egurra:

        piztiak jun dira

        igesi mendira:

        baratzan ostera

jaio dira lorak igazko antzera.

Atozkit...! Atozkit...! Bestela Zu billa

jungo naiz eskuan artuta makilla

        basotik-basora

        ta ibar-betik gora

        artzaia bezela,

ezin niteke-ta bizi, Jauna, onela.

Atoz! Geigo ez det naiko beko loia

baizik izan zure jopu ta morroia

        ta saririk gabe

        izan Zu ne'Jabe.

        Morrontza zoruna

azkatasun oro ematen dezuna!

Eguna Zu gabe netzat da illundia,

Zu zera-ta nere begien argia.

        Atozkit, maitea,

        Jo nere atea,

        Lorea bezela

Lekaro onetan ilko naiz bestela.