ITSASALDEAN

             I

Itsas-barrura euzki gartsua

        sartzera doa...

Dirdiska, berriz, sutan bezela

        dago itsasoa.

Arratsak bere estalki beltzez

        artu du lurra...

Oraindik ere mendi-goi-goian

        dirdist elurra.

Kaiera dakar bultzaka aizeak

        aiz-ontzitxoa...

Bertan negarrez kaiera beira

        ama gaxoa.

Magal beroan illotzik dauka

        alabatxoa

zuriz jantzita lore-tartean...

        Ama gaxoa!

Ontzi-mutillak beltzez jantzita

        bere aurrean:

zapi aundi bat beltz-beltza, berriz,

        ontzi-gañean...

             II

Itsas-ertzean ixil- ixillik

        illen erria:

arrizko gurutz baten azpian

        bere illobia,

lore gorri ta zitori zuriz

        dana josia.

Ementxe datza neskatil garbi

        maite-maitea;

lokatz-artean iñoiz zikindu

        ez zan lorea.

Zeruan dago... Ez egin negar,

        irakurlea.

             III

Ara, illargiak maiteki dirdist

        dagi itsasoan...

Begira an, andre beltzez jantzi bat

        itsas-ondoan.

Ara... Badator kanposantura

        ama alarguna...

ai! arkitu du ber'alabaren

        obi kutuna.

Obi-gañean negarrez dago...

        Zergatik negar?

Zeru urdiñean begira dirdist

        orrenbeste izar.

Ama gaxoa, zure negarrok

        alperrik dira:

ara Iziartxo, aingeruekin

        izar-tartetik zuri begira...