AITONAK BERE ILLOBATXUARI

Menditik bera errira zoaz...

        Gaxoa!

Egan egin nai utzirik kabi

        beroa!

Egan egin nai t'oraindik motzak

        egoak...

Zelako poza txorien etsai

        gaiztoak!

Atoz, Garbiñe, atoz, niganontz,

        laztana;

exeri emen t'entzun aitonan

        esana.

Errira zoaz... maitasun billa

        agian?

Etzera danen erregiña, ba,

        mendian?

Udaberriko lore mardula

        nun dago

jaiotiko lur gozoan baño

        pozago?

Gaztea zera, ez dezu ikusi

        ludia

sapelatz beltzez, suge ta piztiz

        josia.

Egan bazoaz, sapelatza antxe

        gañean,

t'oñez bazoaz, sugeak bide-

        ertzean.

Ziñez gogorra dala badakit,

        maitea,

barrengo amets jaioberriok

        iltzea.

Bañan zuk azten baituzu zure

        bularrez,

laister mendira, nigana zera

        negarrez.

Iñoiz ez dezu, Garbiñe, ikusi

        kaiean

itsas-ontzia sartzen ekaitza-

        ostean?

Alaxe dator biotza ekaitz-

        ondoan,

miñez josirik, pozarik gabe

        gogoan.

Zer da atsegiña? Ordu bateko

        eguna.

Ta zoritxarra? Negu-gau luze

        t'illuna

Ta edertasuna, zer da, Garbiñe

        maitea?

Egun bi diraun udaberriko

        lorea.

Orra egia, naiz izan egi

        minkorra:

autsa ta kea, gero eriotz

        gogorra...

Ori, Garbiñe, ori da gure

        bizia...

Zeorrek laister esango dezu:

        Egia!

Orain ez, gero zure ametsok

        barruan,

zoritxar aize beltzak itzali

        orduan.

Amets-tartetik dakusulako

        guzia,

orain zuretzat dana zorion ta

        argia.

              * * *

Zoaz, ba, zoaz, sartu zaiz erri

        aundian:

zorion izan, zurea ez dan

        kabian.

Zoaz bai, sartu pozez itxaso

        nastuan...

Bañan kaierontz ekin, ai!, ekaitz

        orduan...