AMONATXOA... ESKEAN

               I

Erriko elizaren ate-ondoan

amonatxo bat dago egun osoan.

Buruan zapi beltza ta ille zuria,

begitan... itzalita bizitz-argia.

Esku dardaritsuaz beti eskean,

baña otoitza beti bere ezpañean;

otoitza ta irri-parra bere ezpañetan,

Jainko-maitetasuna, biotz-zañetan.

Berak esanda dakit bere bizia:

bizitza illuna, odei beltzez josia...

Zazpi semedun ama errukaltsua,

berrogei urte eskean, ta ogei itsua.

Senarra gaiztoa ta seme mozkorrak:

biotzean negarra, etxean zorrak...

Alaz ere otoitza, bere ezpañetan,

Jainko-maitetasuna, biotz-zañetan.

Geroztik ezin aztu amonatxoa,

geroztik ezin uka limosnatxoa;

geroztik dakit zenbat gure Jainkoak

maite ditun eskale onen gogoak;

geroztik dakit nola beazun-pean,

eztia arkitu neiken nai dedanean...

               II

Erritik urrun, ixil-ixilik

        kanposantua...

Antxe aztuta txoko batean

        amona itsua...

Zurezko gurutz txiki bat baizik,

        gajoak ez du:

ara negarrez oraindik iñor

        ez zaio eldu.

Bai...! Eguzkia mendi-tartetik

        sartu danean,

ikusi oi da noizpait apaiz bat,

        obi gañean

auzpez jarrita, Zerurontz beira,

        otoitz-luzean...