XXVII. KAPITULUA

Obedienziaz

        Auguste Enperadoreak nahiz ezagutu bere botherearen hedadura, mana bat eman zuen, haren erresumaren bazter guzietan ziren yendien gizonki eta emakumen, larrien eta xehien kondatzeko. Maria eta Joseph Daviten leñukoak gan ziren Nazareth hiritik Betheleemerat bere izenak iskribuz arrolan eman arasterat.

        Ez dire sartzen ea Prinzeak ordenanza hura ekharri duen intrezaren edo banaloriaren xede batez. Manua emana da: ezagutzen dute: hori asko da, konplitzen dute.

        Enperadoreak Maria ezagutu balu erranen zioen lehenago asuerusek estherri bezala, lege hura etzela harenzat egiña. Ordean guzienzat lege bat zen: obeditzen du beraz berzek bezala, oraño bertzek baño hobeki; zeren obeditzen baitu humilki, murmuranzarik gabe, pazienziarekin.

        Mariak Prinzearen manuan ez du ikusten Jinkoaren nahia baizen. Obedienziak ez daki arrozoñamendu egiten: lano lanoa da. Deusek ez dio obedienziaren ispirituari hala kontra egiten nola guziak ikusi, guziak examinatu nahi dituen haragiaren araberako zuhurtziak.

        Zer nahasmendu ez liteke munduan, manatzeko susena gatenen ordenak, obeditu behar dutenez examinatuak izan behar balute?

        Manu bat egiten darotzun lurreko nausi batek ez badu berak merezi zutaz obeditua izatea; merezi du zeruko nausi soberano hark, zeñaren ordea baita.

        Zuri manatzen darotzuna, egia da, tronpa ahal daite; ordean hari Jinkoaren ariaz bihurtzen diozun obedienzia bethi merezimendu handitakoa da haren ainziñean.

        Sainduek badiote progotxu gehiago dela gauza mendreak obedienziaz egitea; ezen ez handiak gure nahi propioaz.

        Munduko zuhurtziak zeren ez duen deus ikusten Jinkozko gauzetan, hirri egiten du bihotz obedienten lanotasunaz.

        Zer kontu ordean egin behar dugu gizonen iuiamenduez, Ebanyelioa gure iuiamenduen erregelatzat hartzen dugunean?

        Ez dire obedienzia guziak merezimenduzkoak. Manatzen darotzunaren kondizione onen ariaz bihurtzen duzuna, osoki naturala da. Ez duzu haren saririk iduriki behar gizonen ganik baizen.

        Asko maiz ere Jinkoa gatik egiten dugun obedinezian balsatzen dire hanitz huts eta inperfezione hari bere balioaren eta merezimenduaren parte bat kentzen diotenak.

        Gure gogoaren araberako gauzetan baizen berehala eta bozkariorekin obeditzen ez dugunean, hobeki gure nahia egiten dugu bertzena baño. Ez da hori obeditzea, bañan bai gure buruben kontentatzea.

        Egiazki obedienta den presunak, ez du luzamendurik ekhartzen manatua zaioenaren egiteko: eta ez da bere buruarekin erasiyan egoten manatu dioenaren kontra.

        Liburu sainduek irakasten darokute errespetuz betheak izaten gure nausien alderat nola nahikoak izan daitezen, edo onak eta eztiak; edo gaitzak eta makurrak.

        Ez giñezake obedienzia hain nekhagarria kausi, orhoitzen bagiñe gizon bati obeditzen diogunean, Jinkoaren gatik egiten diogula.

        Nahi propioa milla errebelamenduen ilhurriya da. Garaitiya edo bittoria segur du gizon obedientak. Obedienziak asko urrikitarik begiratuko gaituenaz landan, merezituko daroku Jinkoaren laudamendua.

LEHEN LIBURUAREN AKABANTZA