XXI. KAPITULUA

Jinkoaren miserikordiez

ZERBITZARIAK

        O Maria! zer bozkario dudan zu enzuteaz Yaunaren miserikordien kantatzen, haren handitasunak kantatu ditutzun boz beraz! Oi! nola irakasten darotazun heien prezatzen.

        Yauna beldurzen duten guzien gañean pausatuak dire. Bere hasarreduran bekhatoreak zehatzen baditu: bere gaztigu ikharagarrienak iasan arazten badiotzote; ez du hori egiten bere ungi egiñez heien irabazterat ensaiatu ondoan baizen.

        Ezin haren Populuaren eskergabetasunek eta gaixtakeriek agortu dute haren samurtasunaren ithurburua. Bethi zabaldu diotzote bere miserikordiaren erraiak, aita baten ontasunarekin.

        Abraham eta haren leñuari agindu zaroen, erresketazaille bat egorriko ziotela. Hura agertu da; eta gizonek nahi eta ez, ezagutu behar izatu dute heienzat zuen amodioan.

        Dohakabe guziei eskua hedatu diote lagunzeko. Bekhatoreak, haren ungi egiñetan parterik behar etzutenak; izatu dire haren zeloaren objet bereziyak.

        Pena eta bihotzmin handienarekin baizen ez du ikusi bere burua utzia; haren zerbitzarien eta adiskiden balsan izateko zorion preziatuari libertate falso bat preferatu dioten arima ingrat eta esker gabe batzuez.

        Ezin ahitua zen. Bere amodioari azken koroaren emateko, igandagurutze baten gañerat; eta han bere odola isuri du azken xortarañokoan.

        Gizonek estatu hartan ikusi izatu dute; oraño ere begiratzen diote; heien bihotza kantitua izan gabe. Bizkitartean hek sunsiarazi behar lituzken ozpiña oraño geldi dago. Bethi haren miserikordia eta odolaren boza heien alde oihuz daudez.

        Ni neroni naiz, Birjina Saindua! bekhatoren idurikitzeko duen pairakortasunearen, heien errezibitzeko duen errextasunaren, etsenplu eta froga señaletu bat.

        Ardi errebelatua arthalderat eraman izatu maiz arzain dibino hartaz. Bere sorbalden gañean garraiatu nau, beldur izan balitz bezala sobra nekhatua izan nindadin haren ganat bihurzean.

        Ez nihoiz ez dut ahanziko egun hura, zeñetan aita samur hark ikusi ninduenan ume prodigo baten pare haren ganat itzulzen; besarkatu, bere nigarrez busti, bere besoetan hartu, eta tinktinka bere bihotzaren kontra karratu baininduen.

        Oi! zein ona, zein samurra den Jinko hura! Zin ziñez zaurthua eta humiliatua den bihotz baten biztan, ahanzten du iuie bat dela; bakharrik aita dela orhoitzeko.

        O Birjina! miserikordien Jinkoaren ama, ararteko eman zarnaz geroz ene konbertiarazteko, ardiets diezadazu bethi ungian irauteko grazia.

        Badakizu zein funts guti egiteko den ene gogorik hoberenetan. Nere baitan konserba, finca, perfekzionerat ekharatzu zure graziak sorarazi darozkidan saindutzko gutizia berri hauk.

        Zure baitan izanen dudan esparanza, ez da zuk neretzat duzun amodioa baño gutiagoa izanen. Ene salbamenduaren etsaiak gehiago egiñen othe du bada ene galarazteko; zuk saltarazteko egiñen duzun baño.

        O beraz Ama guzietarik maitagarriena eta samurrena! Zure umeari ardiets diotzotzu iragan denborarenzat urrikirik miñena; presenteko, leialtasunik handiena; eta ethorkizunekotzat, deusek ezin inharrosiko duen konstanzia bat, eta eternitate guzian kantatuko ditut zeruan Jaunaren miserikordiak, eta zure ontasuna.