MUTIKOAK

        Txomin Beterre asarre da mutikuekaz, bere ortura sagar-billa sartzen diralako.

        Eta eurok bildurtutiarren, ortura sartzen diran leku-lekuan ormatik dingiliz ol bat ipiñi dau, bertan onantxe euskeraz idatzita: Ilgo da ortu onetara sartzen dana!

        Arratsaldian, eskolatik urten da gerotxuago, mutiko-aldratxu bat andik igarota, ikusi dabe, ta arrituta gelditu dira:

        —Mutillak, ikustozue?

        —Zer ipiñi ete yok barruan...

        —Azeri-zeporen bat, iguel.

        —Edo iñamitie.

        —Edo sagarrai berenue ezarri.

        —Batek baiakik!

        Eta bildurrez alde egiten dabe andik elexperantz; antxe izan oi dabe euren batzokia ta.

        Astebete inguruan etxako Txomin Beterreri ortuan mutikorik sartu, ta berau guztizko pozik dabil.

        Baña gero, alako baten, tximiñuak lez orma-ganetik ortura sartu ta sagarretan dabiz mutiko asko, ilteko bildur gitxigaz.

        Ikusi dauz Beterrek, eta sekuleko ariñen eurekana juan eta ortutik uxatu dauz.

        «Zer dala ta bildurra galdu ete-dabe barraban-barrabanok?». esanda, urten da ortutik kanpora, ta arrituta ikusi dau berak ipiñiriko olian beste idazkun bat ipiñi daula bate-batek, onantxe: Eta ortu onetan sartzen eztana be, ilgo da!

        Jakiña, danak il biar, sartzen diranak eta sartzen eztiranak.

        Kendu dau beterrek bere idazkunoi, eta etxeratuten da bere artian esaten:

        —Onek mutikuok plagie bera baño be txarrauek dira. Ia zelan igerri dausten idazkune! Ezin lei, ezin lei eurokaz.